Odpowiedź :
Czeski folklor wybrałem ,nie wiem czy go chciał*ś
Czeska muzyka i taniec-
Muzyka odegrała ważną rolę w życiu zwykłych ludzi czy chłopów w Czechach. Oferował zarówno środki wyrazu, jak i ujście dla ich emocji. Powstała w ten sposób muzyka różni się nie tylko regionem, z którego pochodzi, ale także celem jej wykorzystania. Dlatego istnieje mnóstwo różnych pieśni ludowych .,Czechy Muzyka często dotyczyła codziennych spraw i była przekazywana ustnie . Od XIX wieku był dokumentowany przez etnografów . Tradycyjne uroczystości, takie jak powitanie wiosny , udane zbiory, nadal należą do okazji tradycyjnie obchodzonych pieśniami. Bardziej żywe motywy były wykorzystywane szczególnie podczas uroczystości, wesel czy biesiad. Pogrzeby i żałobne okazje również miały swój własny zestaw piosenek i melodii. Pieśni, a zwłaszcza tańce, często wiązały się z poborem młodych Czechów do wojska; w niektórych regionach nazywane są „verbuňk” . Do poboru zwykle dochodziło w czasie wojny i pieśni te zajmują szczególne miejsce w czeskiej muzyce ludowej. Są wpisane przez UNESCO na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości. Istnieje wiele instrumentów związanych z czeską muzyką ludową, które dodają jej wyrazistego brzmienia - skrzypce i kontrabas ; instrumenty charakterystyczne dla Czech i Moraw, takie jak dudy (koźlak) , fajka pasterska, cymbały i trąbka. Wszystkie są nadal aktywnie wykorzystywane przez zespoły folklorystyczne podczas swoich pokazów. Taniec ludowy z Czech Taniec polka powstał w Czechach i nadal pozostaje integralną częścią tradycji folklorystycznych, zwłaszcza w zachodniej części kraju. Od XIX wieku taniec ten rozprzestrzenił się z Czech do wielu sąsiednich krajów europejskich, a także za granicą. Najstarszy zachowany zabytek — rel. pieśń Hospodine, pomiluj ny powstała ok. 1000 na podstawie starszego tekstu; nie potwierdzona historycznie tradycja przypisuje ją św. Wojciechowi. W tym okresie na ziemiach czeskich wciąż jeszcze uprawiano muzykę liturgiczną w języku słow., ale stopniowo nabierała znaczenia liturgia łacińska. Z XI–XIV w. zachowały się nadto lud. pieśni kośc. Svatý Václave (prawdopodobnie z XII w.), Jezu Kriste, štědrý kněže i Buóh všemohúci . Te cztery pieśni mają prawdopodobnie profesjonalny rodowód, jednak z biegiem stuleci przeszły w lud. praktyce znaczną ewolucję; pierwsze dwie do dziś zajmują ważne miejsce w czeskiej tradycji. Najstarszymi zabytkami muzyki profesjonalnej są także sekwencje i tropy z XIII w. oraz nawiązujące do chorału dramaty liturgiczne, śpiewane po łacinie i po czesku.
W XIV w. powstały liczne pieśni świeckie, przeważnie miłosne; na przeł. XIV i XV w. pojawiły się pierwsze czeskie pieśni wielogłosowe. Szczególnie cenne są pieśni związane z ruchem husyckim (1415–34); najsławniejszą z nich jest hymn Ktož jsú boží bojovníci . Do nich nawiązywały od 2. poł. XV do XVII w. pieśni nar. Kościoła protest. braci czeskich, wyd. drukiem w reprezentacyjnych kancjonałach: Szamotulskim, Ivančickim, Komenskiego; wśród braci czeskich najwybitniejszym teoretykiem i kompozytorem był Jan Blahoslav. Dalszy rozwój pieśni zaznaczył się w końcu XV w.; upowszechniły ją mieszczańskie chóry, zw. bractwami literackimi. W 2. poł. XVI w. czeska muzyka wielogłosowa była reprezentowana przez twórczość J.T. Turnovskiego i J. Rychnovskiego; szczególnie wysoki poziom osiągnęła na przeł. XVI i XVII w. w twórczości K. Haranta z Polžic i Bezdružic, wybitnego reprezentanta eur. renesansu. W Pradze muzykę wielogłosową uprawiali także liczni kompozytorzy obcych narodowości, zgrupowani wokół kapeli cesarskiej (zw. rudolfińską — od ces. Rudolfa II Habsburga), m.in. Philippe de Monte, J. Regnart, Ch. Luython, lub działający poza kapelą — m.in. J. Handl-Gallus.
Już w poł. XVII w. została zapoczątkowana oryginalna twórczość okresu baroku, nawiązująca — przez katol. pieśń kośc. — do twórczości lud. i dawnej tradycji chorału (A.V. Michna z Otradovic, V.H. Rovenský), wykorzystująca w muzyce wielogłosowej nowatorskie impulsy szkoły weneckiej. W 2. poł. XVII w. powstawała także wartościowa muzyka instrumentalna, o czym świadczą utwory na orkiestrę P.J. Vejvanovskiego. Rozkwit m.cz. okresu baroku nastąpił w 1. poł. XVIII w.; działali wówczas m.in. dojrzały polifonista J.D. Zelenka i łączący w swej muzyce śpiewną melodykę z techniką kontrapunktyczną B.M. Černohorský, jak również kompozytorzy katol. figuralnej muzyki kościelnej. W tym stylu tworzyli także J. Zach, F.I. Tůma, kompozytor i organista J. Seger. Oznaki stylistyki klas. są widoczne w twórczości V. Míčy, Tůmy i F.X. Brixiego. Największą jednak rolę w kształtowaniu nowego stylu odegrali czescy emigranci, zwł. czescy założyciele szkoły mannheimskiej: J.V. Stamic i F.X. Richter, oraz działający w Berlinie i Gocie: J. Benda, twórca melodramatu, i J. Mysliveček, autor oper i oratoriów, popularnych we Włoszech i Monachium; ten ostatni wywarł wpływ na młodego W.A. Mozarta.
STROJE LUDOWE-
Folklor to nie tylko muzyka. Czeski folklor charakteryzuje się wyszukanymi tradycyjnymi strojami charakterystycznymi dla każdego regionu, a nawet wioski. Specyficzne aspekty, takie jak kolory, hafty , motywy i fragmenty strojów tradycyjnych, różniły się w zależności od czynników społecznych, geograficznych i symbolicznych, a także celu ich używania. Stroje noszone na specjalne okazje były przeważnie bogato zdobione, kolorowe i towarzyszyło im szeroka gama dodatków (chusty, wstążki , nakrycia głowy , czapki, paski itp.), Podczas gdy codzienne ubrania były raczej proste i praktyczne. Każdy region miał zestaw zabawnych osobliwości. Na przykład: Kobiety w rejonie Pilzna nosiły do 24 halek halkowych, co ograniczało ich ruch, ale mimo to stanowiło pokaz ich modności. Podczas gdy zamężne kobiety w Hanakii nosiły zwykłe ubrania i chowały włosy pod czepkami i nakryciami głowy nawet przed własnymi mężami, ich mężczyźni nosili długie włosy, a nawet ich ubrania były dumnie kolorowe i zdobione. W większości Czech nie używa się już tradycyjnych strojów. Mogą być używane podczas tradycyjnych uroczystości lub świąt, gdy są noszone przez członków zespołów folklorystycznych. W niektórych rodzinach kostiumy są przekazywane z pokolenia na pokolenie, ponieważ chcą one zachować tradycję. Podobnie wielu pozostaje pod ochroną w muzeach i kolekcjach prywatnych.
POTRAWY-
Ważnym daniem obiadowym są zupy – polévki, bazujące na wywarze z mięsa wołowego, wieprzowego, cielęcego z drobiu, a także z ryb. Popularne są zupy podprawiane śmietaną albo zasmażką, na czele z kartoflanką – bramboračka, grzybową – houbová polévka, cebulową – cibulová polévka, czosnkową – česneková polévka i jarzynową – zeleninová polévka. Najsłynniejsza w Pradze jest zupa z flaków (cz. drstkova polevka).Czeskie piwo jest znane i cenione na całym świecie, ma bogatą tradycję. Pierwsze wzmianki pisemne o piwowarstwie w Czechach pochodzą z początku XI w. Przywilej warzenia piwa otrzymały najpierw tylko klasztory i miasta królewskie. Pierwsze miejskie browary powstały w XIV w. Piwowarstwo nabrało jeszcze większego znaczenia w XVI w. gdy browary w swych posiadłościach zaczęła budować również szlachta. W piwiarniach podaje się sery piwne oraz zakąski na zimno (utopenci czy białe kiełbaski w marynacie). W licznych browarach produkuje się przede wszystkim piwa jasne. Największe browary to: Prazdroj i Gambrinus z Pilzna, Staropramen z Pragi oraz Budvar z Czeskich Budziejowic. Marki lokalne – Radegast, Regent czy Krušovice oraz piwo warzone w Lounach. W czeskich knajpach istnieje zwyczaj zaznaczania kreskami na karteczce kolejnych szklanic.Z deserów wymienia się pardubickie pierniki, naleśniki – palačinky, racuchy – lívance, wafle karlowarskie – karlovarské oplatky. Popularne ciasta to strudle z nadzieniem owocowym lub makiem.W kuchni czeskiej występuje wiele potraw z ziemniaków, gotowanych albo pieczonych oraz dań mącznych na bazie ziemniaków, jak škubánky, chlupaté knedlíky, placki – bramboráki czy zapiekanki ziemniaczane.