Większość biblistów uważa, że datami granicznymi dla powstania Księgi Nahuma są 663 i 612 p.n.e. W 663 Asyryjczycy zdobyli stolicę Egiptu, Teby (hebr. No-Amon), do czego nawiązuje werset 3,8. W roku 612 została zdobyta Niniwa, co zostało zapowiedziane w księdze. Do wyjątków należą Hermann Schulz i Erhard S. Gerstenberger, którzy opowiadają się za powstaniem księgi już po zesłaniu do Babilonu .Tłem Księgi Nahuma są prześladowania asyryjskie po upadku Królestwa Izraela, które nastąpiło w 722 p.n.e. Autor był zapewne świadkiem okrucieństwa i krzywd wyrządzonych jego rodakom przez Asyryjczyków. Księga odzwierciedla pragnienie odwetu wobec wrogiego narodu.
Najczęściej przyjmuje się, że księga została napisana w okresie poprzedzającym upadek Niniwy, po śmierci Aszurbanipala w 626, kiedy Asyria, ulegając najazdom Medów, zaczęła się chylić ku upadkowi. Autor nie nawiązuje jednak do reformy religijnej króla Jozjasza, która nastąpiła w tym samym czasie.
Możliwa jest też wcześniejsza data powstania. Księga mogła m.in. pełnić rolę w nawróceniu króla Manassesa w latach 652–648, o którym wspominają Księgi Kronik. A.S. van der Wounde twierdzi, że Nahum był mieszkańcem państwa północnego, który napisał swoje proroctwo w latach 660–630 przebywając na wygnaniu w Niniwie. Uzasadnia to obecnością słów zapożyczonych z asyryjskiego, sugestywnym opisem Niniwy i brakiem zainteresowania Jerozolimą. Również W. H. Schmidt sugeruje, że w okresie powstania księgi Asyria znajdowała się jeszcze u szczytu świetności, a prorok dopiero tęsknie wyglądał jej zniszczenia, datuje ją więc na ok. 650 p.n.e.
Alfred Läpple sugeruje, że na księgę mogły początkowo składać się poszczególne wypowiedzi, które po niewoli babilońskiej ułożono w spójną redakcję[6]. Niektóre fragmenty księgi mogą pochodzić z czasów wygnaniowych i powygnaniowych, dostrzegane są w tekście księgi nawiązania do Deutero-Izajasza. Kwestionuje się zwłaszcza Nahumowe autorstwo 1,2–8. Jednak księga mogła istnieć w obecnej postaci już od początku.
Zdaniem Erharda S. Gerstenbergera Księga Nahuma nie odnosi się do historycznej Niniwy, lecz stanowi ona symbol wrogiej Bogu potęgi. W ukryty sposób księga występuje przeciwko Babilonii, lub, co bardziej prawdopodobne, Persji.
