Odpowiedź:
1.Określenie to dobrze charakteryzuje nową epokę, gdyż podstawowym jej pojęciem był racjonalizm – to znaczy wiara w rozum (ratio), w to, że jest on najistotniejszą cechą i siłą człowieka. Racjonaliści odwoływali się do słynnego twierdzenia Kartezjusza: „Myślę, więc jestem”.
2.Oświecenie akcentowało przede wszystkim potrzebę oświecania ludzi, nakładając na literaturę funkcje utylitarne i przypisując ogromną rolę edukacji i wychowaniu. Filozofowie tacy jak: Wolter, Rousseau głosili, iż najważniejszymi wartościami w życiu człowieka są: sprawiedliwość, miłość, nauka.
3.Oświecenie, jako wiek rozumu czy wiek filozofów – nurt kulturalny oraz okres w historii Europy przypadający na koniec XVII wieku do początku XIX wieku, szerzący deizm, indyferentyzm religijny, naturalizm i krytykę Kościoła . W rozumieniu szerszym: epoka w dziejach kultury europejskiej między barokiem a romantyzmem ze sztandarowym dziełem encyklopedią powszechną i mottem: ,,Miej odwagę być mądrym"
4.W Polsce idee oświecenia którego przedstawiciele domagali się między innymi: przejęcia przez państwo dóbr biskupich, kasaty apelacji do Rzymu, likwidacji znacznej części świąt i bractw dewocyjnych, przyjęły się później niż w krajach Europy Zachodniej, co było związane z tym, że mieszczaństwo zyskało większe znaczenie dopiero w II poł. XVIII w. Przyjmuje się, że ramy czasowe polskiego oświecenia obejmują okres od lat 40. XVIII wieku do roku 1822, z zastrzeżeniem, iż niektóre przejawy klasycyzmu przetrwały do połowy XIX w. Specyfiką polskiego oświecenia był niespotykany gdzie indziej udział kleru katolickiego w tym ruchu. Pierwsze pokolenie ludzi oświecenia stanowili głównie duchowni, zaś w całokształcie epoki księża stanowili aż 40% spośród czołowych postaci oświecenia w Polsce. Zjawisko to bywa nazywane oświeceniem katolickim.
5.Styl architektoniczny – posiadający zasięg regionalny lub międzynarodowy skategoryzowany zespół cech formalnych w architekturze charakterystycznych dla ukształtowania budowli powstałych w danym okresie rozwoju architektury i w danym kręgu kulturowym. Cechy stylów zależą od kanonów kultury i sztuki oraz od aktualnego poziomu techniki budowlanej.
Główne style w europejskim kręgu kulturowym:
klasyczny w starożytnej Grecji – od IX wieku p.n.e.
klasyczny w starożytnym Rzymie – od III wieku p.n.e. do V wieku n.e.
-bizantyjski – V–XVI wiek
-romański – XI–XIII wiek
-gotycki – XII–XVI wiek
-renesansowy – XV–XVII wiek
-barokowy – XVII–XVIII wiek
-klasycystyczny – koniec XVII – początek XIX wieku
-romantyczny, historyzm – początek XIX wieku – 1880
-secesyjny – koniec XIX – początek XX wieku
-ekspresjonistyczny – początek XX wieku – 1930
-konstruktywistyczno-funkcjonalistyczny – pierwsza połowa XX wieku
Popularny podział zjawisk w historii architektury na epoki, w których panowały poszczególne style architektoniczne jest nieścisły i pełen uproszczeń. Takie ujęcie stylu architektonicznego powstało w XIX wieku, w epoce historyzmu, kiedy to korzystano z katalogu poszczególnych stylów dla nadania obiektom wyglądu zewnętrznego. Poszczególne style historyczne były zespołem cech występujących po sobie epok, nie zaś stylami w ścisłym sensie.
Pojęcie to jest niejednoznaczne, jako styl architektoniczny określa się również zamiennie osobisty styl architekta, szkoły architektonicznej lub typowy dla danej epoki architektonicznej język form. Również w stosunku do współczesnych zjawisk w architekturze określenie styl jest nieścisłe.
Mam nadzieję, że pomogłam
