Odpowiedź :
Odpowiedź:
ANTYTEZA:
,,Ma granice nieskończony;
Wzgardzony, okryty chwałą,
śmiertelny, Król nad wiekami''
Dzięki antytezie podmiot liryczny podkreślił emocje. Ten środek stylistyczny pozwolił mu na zestawienie dwóch natur Jezusa, który jest jednocześnie Bogiem i człowiekiem. Jako Bóg jest nieskończony, jednak jako człowiek musi umrzeć. Został wzgardzony i odrzucony przez ludzi, ale otacza go cześć. Antyteza wzmacnia przekaz i dynamikę oraz łączy ze sobą skrajności.
OKSYMORON:
,,Ma granice nieskończony''
Ten środek stylistyczny pokazuje kontrast pomiędzy ludzką a boską rzeczywistością. Niesie ze sobą szokującą sprzeczność i zachęca do refleksji nad naszymi wyobrażeniami. Podmiot liryczny pragnie pokazać, że logika Stwórcy różni się od naszej, a prawdziwa wielkość polega na pokorze.
WYKRZYKNIENIE:
,,Podnieś rękę, Boże Dziecię!''
Ten środek stylistyczny wyraża emocje wiernych, którzy oczekiwali na Mesjasza. Wyraża tęsknotę za Bogiem i jest prośbą o Jego błogosławieństwo. Dzięki niemu podmiot liryczny może okazać swoje wzruszenie i skierować uwagę na dalsze wersy, które są formą modlitwy.
PYTANIE RETORYCZNE:
,,Cóż masz, niebo, nad ziemiany?''
Pytanie retoryczne skłania do refleksji i wskazuje na wagę tematu. W ten sposób podmiot liryczny zwraca uwagę na miłość i pokorę Boga, który porzucił niebiańskie mieszkanie, by mieszkać z ludźmi i działać dla naszego zbawienia. Wybrał ziemskie troski, w ten sposób wyróżniając swoje stworzenie.
Wyjaśnienie:
- antyteza: „Ogień krzepnie, blask ciemnieje“, „Ma granice Nieskończony“, „Wzgardzony - okryty chwałą“, „Śmiertelny - Król nad wiekami!” - antytezy podkreślają wielkość i ważność narodzin Chrystusa i niepojęty i niezgłębiony sens tego wydarzenia
- oksymoron, np.: „moc truchleje”, „Ogień krzepnie”, „blask ciemnieje” - oksymorony (czyli dwa sprzeczne znaczeniowo wyrazy) akcentują cudowność narodzin Jezusa i podkreślają niezwykłość tajemnicy
- wykrzyknienie: „Podnieś rękę, Boże Dziecię!", „Ubodzy!“, „(...) I Twoje wioski z miastami!", Śmiertelny - król nad wiekami!", „Żłób mu za kolebkę dano!"- pokazują emocjonalny charakter wypowiedzi podmiotu lirycznego
- pytanie retoryczne: „Cóż masz, niebo, nad ziemiany?“, „Cóż jest, czym był otoczony?“ - pytania te skłaniają do refleksji