Człowiek poświęcający się ważnej idei,powinien żyć samotnie,ponieważ rodzina wymaga sporo uwagi.Nie można pogodzić tych dwóch rzeczy.Np.prace naukowe pochłaniają bardzo dużo czasu,taki człowiek krzywdzi swoją żonę i dzieci,będzie skupiał się wyłącznie na pracy zawodowej skazując najbliższych na samotność.Popatrzmy na romantyków,którzy tworzyli piękne dzieła,lecz byli samotni.Nawet gdy mieli rodzinę byli nieszczęśliwi,ponieważ rodzina ich przytłaczała,czuli się uwiązani i nie mogli swobodnie tworzyć.Taki człowiek potrzebuje miłości,lecz za cele stawia sobie wyższe idee,które często wygrywają z tym uczuciem.Jest w literaturze wiele dzieł,które ukazują ludzi rezygnujących z miłości dla swoich wyższych celów,choćby w "Ludziach bezdomnych" Stefana Żeromskiego lub "Cierpienia Młodego Wertera" Goethego. Człowiek powinien robić to w czym się sprawdza. Ludzie często porywają się na nie możliwe do wykonania,lecz wierzą że to ma sens i przemierzają wiele krajów by potwierdzić swoje wymysły.Gdzie tu jest miejsce dla rodziny,która z pewnością nie chciałaby co chwilę zmieniać miejsca zamieszkania dla jakiejś idei głowy rodziny. Niestety ,ale człowiek bardzo ambitny z góry skazany jest na samotność
