Odpowiedź :
W pierwszych latach republiki miasto – państwo Rzym było jednym z wielu państewek na Płw. Italskim. Wyrazem tego było zawarcie około 493 r. p.n.e. przymierza Rzymu z trzydziestoma miastami latyńskimi na zasadzie równości.
Płw.Apeninski podobnie jak Grecja , pierwotnie był zasiedlony przez ludy pochodzenia przedindoeuropejskiego, które wytworzyły własne kultury.
Prawdopodobnie w II połowie II tys. P.n.e pojawili się na tym terenie Indoeuropejczycy – tzw. Italikowie , którzy wymieszali się z ludnością miejscową, przejmując od niej wiele elementów kultury.
Plemion italskich na Płw. Apenińskim było wiele , a najwazniejsze z nich to: Lidurowie, Umbrowie,Marsowie,Samnici, Latynowie, Wolskowie i Sabinowie.
W I tys. P.n.e plemiona italskie zetknęły się na północy z Etruskami, a na południu z Grekami.
Pochodzenie etniczne Etrusków do dzisiaj nie zostało wyjasnione.Niezrozumiały jest dla nas także ich język i pismo.Etruskowie opanowali do poł. VI w. P.n.e. północną i środkową część Italii, podbili także Rzym, jednak na południu natrafili na opór Greków.
W wyniku walk etrusko – greckich usamodzielniły się plemiona italskie, zwłaszcza Latynowie mieszkający u ujścia Tybru, gdzie do znaczenia doszedł Rzym.
Początki państwa – miasta Rzymu związane są z legendą o dwóch braciach – Romulusie i Remusie , synach boga Marsa. Romulus miał ok. 753 r. p.n.e. zaorac kawał pola, zakładając w ten sposób miasto. Od niego też pochodzi nazwa – Roma.
Według tradycji Rzym miał być rządzony przez siedmiu królów, z których pierwszym miał być założyciel miasta Romulus.
Król w Rzymie posiadał pełnię władzy cywilnej, sądowej, wojskowej i kapłańskiej. Według tradycji był wybierany przez zgromadzenie mieszkańców. Po śmierci króla władza przechodziła w ręce senatu , który powoływał co 5 dni interrexa ( międzykróla) zastępującego władcę. Senat był instytucją tak starą jak monarchia.Należeli do niego przedstawiciele możnych rodów tzw. Ojcowie ( patres). Początkowo było ich 100 , później 300. Senat w Rzymie miał w czasach królewskich głos doradczy. Zgromadzenie ludowe było podzielone na kurie grupujące obywateli Rzymu. Dokonywało wyboru króla. Miało oprócz tego ograniczone kompetencje. Należeli do niego zarówno patrycjusze jak i plebejusze , czyli lud.
W późniejszym okresie monarchii w społeczeństwie rzymskim wyodrębniły się grupy plebejuszy i patrycjuszy. Plebejusze byli osobiście wolni. Posiadali działki ziemi, zajmowali się także rzemiosłem czasem zostali przez patrycjuszy odsunięci od możliwości sprawowania władzy.
W pierwszych latach republiki miasto – państwo Rzym było jednym z wielu państewek na Płw. Italskim. Wyrazem tego było zawarcie około 493 r. p.n.e. przymierza Rzymu z trzydziestoma miastami latyńskimi na zasadzie równości. Z czasem jednak Rzymowi udało się przy pomocy innych Latynów odeprzeć ataki Etrusków i plemion górskich i przejść do podboju Płw. Apenińskiego. Podbój , odbywał się etapami.
W starożytnym Rzymie każdy obywatel , który miał ziemię był zobowiązany do słuzby wojskowej. Dlatego w III w. P.n.e. siły zbrojne Rzymu i sojuszników mogły w uzasadnionych przypadkach wynosić 650 tys. Ludzi!
Zwykle stale pod bronią były dwie armie dowodzone przez konsulów w sile ok. 40 tys. Żołnierzy. Podstawową jednostką taktyczną a armii rzymskiej był legion, podzielony na 30 mniejszych jednostek (manipulus). Rzymianie walczyli ustawieni w trzy szyki , obok siebie stali ciężkozbrojni , lekkozbrojni i jazda.
Ustrój polityczny republikańskiego Rzymu ukształtował się ostatecznie w III w.Lud rzymski miał pełnię władzy suwerennej, którą wykonywał wypowiadając się na zgromadzeniach. Wszyscy obywatele rzymscy mogli brać bezpośredni udział w zgromadzeniach, ale głosowano na mniejszych zgromadzeniach kurialnych, centurialnych i tribusowych.Wszystkie urzędy w Rzymie były bezpłatne , miały być zaszczytem. Pełnili je tylko ludzie zamożni. Senat w Rzymie republikańskim miał najwyższy autorytet.Składał się z byłych i czynnych urzędników , których listę ustalali cenzorowie. Do kompetencji senatu należało dbanie o bezpieczeństwo państwa, polityka zagraniczna, finanse, sprawy kultu, oraz rozdzielenie dowództwa i zadań urzędnikom, przyznawanie od czasów wojen punickich prowincji namiestnikom.
W II poł. II w. P.n.e. w Republice Rzymskiej dostrzegamy pierwsze przejawy kryzysu politycznego. U jego podstawa leżało niedostateczne dopasowanie instytucji politycznych Rzymu do zmieniających się warunków politycznych. W latach 60. I w. P.n.e. szczególnie wzrosło znaczenie Gnejusza Pompejusza, wielkiego wodza wojsk rzymskich. Otrzymał on szczególne pełnomocnictwo do prowadzenia wojen z korsarzami i w Azji. Odnosząc tam wielkie zwycięstwa przyłączył do państwa rzymskiego Syrię, Palestynę, Bitynię, i Pont. Jego pozycja wydawała się tak wielka ,że senat w obawie przed sięgnięciem po władze.
W tym czasie powrócił z Hiszpanii do Rzymu ( był tam namiestnikiem) Gajusz Juliusz Cezar. Doprowadził do porozumienia między Pompejuszem a Krassusem, do którego sam dołaczył. Powstał wtedy tzw. I triumwirat ( czyli porozumienie trzech) , dzięki czemu konsulem w 59 r. p.n.e. został Cezar.
W kręgach senatorskich sposób sprawowania władzy przez Cezara nie podobał się. Związano spisek , którego uczestnicy w dniu Idów Marcowych ( 15 marca ) 44 r. p.n.e. zabili Cezara. Zamordowanie tyrana, jak nazywano Cezara , nie przywróciło swobodnego funkcjonowania ustroju republikańskiego. Rozpoczęły się długotrwałe wojny między jego spadkobiercami i najblizyszmi współpracownikami – Markiem Antoniuszem , Gajuszem Oktawianem Cezarem i Markiem Lepidusem. W 43 r. p.n.e. został między nimi związany II triumwiwat, na mocy którego podzielili się władzą w Imperium rzymskim. W pozniejszym czasie po kolejnych wojnach jedynym panem Imperium został Oktawian Cezar , który rządził państwem rzymskim od 30 r. p.n.e. do 14 r. n.e. . Był on twórcą ustroju zwanego pryncypatem , który utrzymał się w Rzymie do końca II wieku. Pryncypat Oktawiana Augusta ( taki tytuł otrzymał ) nazywa się czasem „ komedią republiki” , bo zachowuje pozory starego ustroju , Oktawian August w praktyce pełnił władzę monarchy absolutnego.
Kultura Rzymu przeszła długą ewolucję od rodzimych tradycji rzymskich do przejęcia i zaadaptowania tradycji grecko – hellenistycznych w czasach Imperium Rzymskiego.
Religia w starożytnym Rzymie pod wpływem wierzeń grecko – hellenistycznych, zwłaszcza w czasach cesarstwa, wobec wchłonięcia różnych terenów, na których były wyznawane różne bóstwa i kulty powstała mozaika religijna w imperium.
Płw.Apeninski podobnie jak Grecja , pierwotnie był zasiedlony przez ludy pochodzenia przedindoeuropejskiego, które wytworzyły własne kultury.
Prawdopodobnie w II połowie II tys. P.n.e pojawili się na tym terenie Indoeuropejczycy – tzw. Italikowie , którzy wymieszali się z ludnością miejscową, przejmując od niej wiele elementów kultury.
Plemion italskich na Płw. Apenińskim było wiele , a najwazniejsze z nich to: Lidurowie, Umbrowie,Marsowie,Samnici, Latynowie, Wolskowie i Sabinowie.
W I tys. P.n.e plemiona italskie zetknęły się na północy z Etruskami, a na południu z Grekami.
Pochodzenie etniczne Etrusków do dzisiaj nie zostało wyjasnione.Niezrozumiały jest dla nas także ich język i pismo.Etruskowie opanowali do poł. VI w. P.n.e. północną i środkową część Italii, podbili także Rzym, jednak na południu natrafili na opór Greków.
W wyniku walk etrusko – greckich usamodzielniły się plemiona italskie, zwłaszcza Latynowie mieszkający u ujścia Tybru, gdzie do znaczenia doszedł Rzym.
Początki państwa – miasta Rzymu związane są z legendą o dwóch braciach – Romulusie i Remusie , synach boga Marsa. Romulus miał ok. 753 r. p.n.e. zaorac kawał pola, zakładając w ten sposób miasto. Od niego też pochodzi nazwa – Roma.
Według tradycji Rzym miał być rządzony przez siedmiu królów, z których pierwszym miał być założyciel miasta Romulus.
Król w Rzymie posiadał pełnię władzy cywilnej, sądowej, wojskowej i kapłańskiej. Według tradycji był wybierany przez zgromadzenie mieszkańców. Po śmierci króla władza przechodziła w ręce senatu , który powoływał co 5 dni interrexa ( międzykróla) zastępującego władcę. Senat był instytucją tak starą jak monarchia.Należeli do niego przedstawiciele możnych rodów tzw. Ojcowie ( patres). Początkowo było ich 100 , później 300. Senat w Rzymie miał w czasach królewskich głos doradczy. Zgromadzenie ludowe było podzielone na kurie grupujące obywateli Rzymu. Dokonywało wyboru króla. Miało oprócz tego ograniczone kompetencje. Należeli do niego zarówno patrycjusze jak i plebejusze , czyli lud.
W późniejszym okresie monarchii w społeczeństwie rzymskim wyodrębniły się grupy plebejuszy i patrycjuszy. Plebejusze byli osobiście wolni. Posiadali działki ziemi, zajmowali się także rzemiosłem czasem zostali przez patrycjuszy odsunięci od możliwości sprawowania władzy.
W pierwszych latach republiki miasto – państwo Rzym było jednym z wielu państewek na Płw. Italskim. Wyrazem tego było zawarcie około 493 r. p.n.e. przymierza Rzymu z trzydziestoma miastami latyńskimi na zasadzie równości. Z czasem jednak Rzymowi udało się przy pomocy innych Latynów odeprzeć ataki Etrusków i plemion górskich i przejść do podboju Płw. Apenińskiego. Podbój , odbywał się etapami.
W starożytnym Rzymie każdy obywatel , który miał ziemię był zobowiązany do słuzby wojskowej. Dlatego w III w. P.n.e. siły zbrojne Rzymu i sojuszników mogły w uzasadnionych przypadkach wynosić 650 tys. Ludzi!
Zwykle stale pod bronią były dwie armie dowodzone przez konsulów w sile ok. 40 tys. Żołnierzy. Podstawową jednostką taktyczną a armii rzymskiej był legion, podzielony na 30 mniejszych jednostek (manipulus). Rzymianie walczyli ustawieni w trzy szyki , obok siebie stali ciężkozbrojni , lekkozbrojni i jazda.
Ustrój polityczny republikańskiego Rzymu ukształtował się ostatecznie w III w.Lud rzymski miał pełnię władzy suwerennej, którą wykonywał wypowiadając się na zgromadzeniach. Wszyscy obywatele rzymscy mogli brać bezpośredni udział w zgromadzeniach, ale głosowano na mniejszych zgromadzeniach kurialnych, centurialnych i tribusowych.Wszystkie urzędy w Rzymie były bezpłatne , miały być zaszczytem. Pełnili je tylko ludzie zamożni. Senat w Rzymie republikańskim miał najwyższy autorytet.Składał się z byłych i czynnych urzędników , których listę ustalali cenzorowie. Do kompetencji senatu należało dbanie o bezpieczeństwo państwa, polityka zagraniczna, finanse, sprawy kultu, oraz rozdzielenie dowództwa i zadań urzędnikom, przyznawanie od czasów wojen punickich prowincji namiestnikom.
W II poł. II w. P.n.e. w Republice Rzymskiej dostrzegamy pierwsze przejawy kryzysu politycznego. U jego podstawa leżało niedostateczne dopasowanie instytucji politycznych Rzymu do zmieniających się warunków politycznych. W latach 60. I w. P.n.e. szczególnie wzrosło znaczenie Gnejusza Pompejusza, wielkiego wodza wojsk rzymskich. Otrzymał on szczególne pełnomocnictwo do prowadzenia wojen z korsarzami i w Azji. Odnosząc tam wielkie zwycięstwa przyłączył do państwa rzymskiego Syrię, Palestynę, Bitynię, i Pont. Jego pozycja wydawała się tak wielka ,że senat w obawie przed sięgnięciem po władze.
W tym czasie powrócił z Hiszpanii do Rzymu ( był tam namiestnikiem) Gajusz Juliusz Cezar. Doprowadził do porozumienia między Pompejuszem a Krassusem, do którego sam dołaczył. Powstał wtedy tzw. I triumwirat ( czyli porozumienie trzech) , dzięki czemu konsulem w 59 r. p.n.e. został Cezar.
W kręgach senatorskich sposób sprawowania władzy przez Cezara nie podobał się. Związano spisek , którego uczestnicy w dniu Idów Marcowych ( 15 marca ) 44 r. p.n.e. zabili Cezara. Zamordowanie tyrana, jak nazywano Cezara , nie przywróciło swobodnego funkcjonowania ustroju republikańskiego. Rozpoczęły się długotrwałe wojny między jego spadkobiercami i najblizyszmi współpracownikami – Markiem Antoniuszem , Gajuszem Oktawianem Cezarem i Markiem Lepidusem. W 43 r. p.n.e. został między nimi związany II triumwiwat, na mocy którego podzielili się władzą w Imperium rzymskim. W pozniejszym czasie po kolejnych wojnach jedynym panem Imperium został Oktawian Cezar , który rządził państwem rzymskim od 30 r. p.n.e. do 14 r. n.e. . Był on twórcą ustroju zwanego pryncypatem , który utrzymał się w Rzymie do końca II wieku. Pryncypat Oktawiana Augusta ( taki tytuł otrzymał ) nazywa się czasem „ komedią republiki” , bo zachowuje pozory starego ustroju , Oktawian August w praktyce pełnił władzę monarchy absolutnego.
Kultura Rzymu przeszła długą ewolucję od rodzimych tradycji rzymskich do przejęcia i zaadaptowania tradycji grecko – hellenistycznych w czasach Imperium Rzymskiego.
Religia w starożytnym Rzymie pod wpływem wierzeń grecko – hellenistycznych, zwłaszcza w czasach cesarstwa, wobec wchłonięcia różnych terenów, na których były wyznawane różne bóstwa i kulty powstała mozaika religijna w imperium.