Odpowiedź :
FAT16 - Odmiana systemu plików FAT, z którego mogą korzystać różne systemy operacyjne. FAT16 jest stosowany w systemach operacyjnych Microsoftu od MS-DOS do Windows 95. W Windows 95 OSR2 wprowadzono po raz pierwszy FAT32, który wraz z NTFS jest stosowany w nowszych systemach tej firmy. System FAT16 jest nadal często stosowany na niewielkich mediach, np. kartach pamięci flash.
FAT32 - Odmiana systemu plików FAT, po raz pierwszy zastosowany w systemie operacyjnym Windows 95 OSR2, następca FAT16. W momencie powstania był wyraźnie lepszy od swojego poprzednika - FAT16, jednak z powodu swoich ograniczeń został zastąpiony systemem NTFS w późniejszych systemach Microsoftu, jak np. Windows XP. W Windows XP można korzystać z FAT, można także zainstalować go na takiej partycji, jednak systemowe narzędzia nie potrafią utworzyć partycji FAT o rozmiarze większym niż 32 GB. Aby utworzyć partycję FAT o rozmiarze większym niż 32 GB, należy posłużyć się alternatywnym narzędziem do partycjonowania: PQMagic, systemem Windows 95 (OSR2)/98 lub systemem Linux.
NTFS-standardowy system plików systemu Microsoft Windows NT i jego następców (Windows 2000, Windows XP, Windows Server 2003 i Windows Vista). NTFS wywodzi się od systemu plików HPFS, opracowanego przez Microsoft i IBM dla systemu OS/2. Został wprowadzony w celu zastąpienia starszego FAT-u, używanego w MS-DOS. Zaczerpnięte z HPFS ulepszenia w stosunku do FAT-u obejmują obsługę metadanych oraz dodanie struktur poprawiających szybkość pracy z dużą liczbą plików oraz dyskami o dużej pojemności. Dalsze ulepszenia (w stosunku do HPFS) polegają na wprowadzeniu listy kontroli dostępu (ACL) i dziennika operacji dyskowych (journal).
Ponadto NTFS nie ma tak ostrego ograniczenia dotyczącego maksymalnego rozmiaru pliku (do 1GB w FAT16 i 4GB w FAT32), co umożliwia na przykład przechowanie obrazu płyty DVD na dysku twardym, bez dzielenia go na mniejsze pliki.
FAT32 - Odmiana systemu plików FAT, po raz pierwszy zastosowany w systemie operacyjnym Windows 95 OSR2, następca FAT16. W momencie powstania był wyraźnie lepszy od swojego poprzednika - FAT16, jednak z powodu swoich ograniczeń został zastąpiony systemem NTFS w późniejszych systemach Microsoftu, jak np. Windows XP. W Windows XP można korzystać z FAT, można także zainstalować go na takiej partycji, jednak systemowe narzędzia nie potrafią utworzyć partycji FAT o rozmiarze większym niż 32 GB. Aby utworzyć partycję FAT o rozmiarze większym niż 32 GB, należy posłużyć się alternatywnym narzędziem do partycjonowania: PQMagic, systemem Windows 95 (OSR2)/98 lub systemem Linux.
NTFS-standardowy system plików systemu Microsoft Windows NT i jego następców (Windows 2000, Windows XP, Windows Server 2003 i Windows Vista). NTFS wywodzi się od systemu plików HPFS, opracowanego przez Microsoft i IBM dla systemu OS/2. Został wprowadzony w celu zastąpienia starszego FAT-u, używanego w MS-DOS. Zaczerpnięte z HPFS ulepszenia w stosunku do FAT-u obejmują obsługę metadanych oraz dodanie struktur poprawiających szybkość pracy z dużą liczbą plików oraz dyskami o dużej pojemności. Dalsze ulepszenia (w stosunku do HPFS) polegają na wprowadzeniu listy kontroli dostępu (ACL) i dziennika operacji dyskowych (journal).
Ponadto NTFS nie ma tak ostrego ograniczenia dotyczącego maksymalnego rozmiaru pliku (do 1GB w FAT16 i 4GB w FAT32), co umożliwia na przykład przechowanie obrazu płyty DVD na dysku twardym, bez dzielenia go na mniejsze pliki.
FAT16 - Odmiana systemu plików FAT, z którego mogą korzystać różne systemy operacyjne.
Pierwsze komputery klasy PC pracujące pod kontrolą systemu DOS miały architekturę 16-bitową. Oznaczało to, że ich system plików mógł opisać tylko 216, czyli 65536 klastrów. Klastry były rozmiarowo równe fizycznym sektorom dysku twardego (512 bajtów), jednakże ograniczało to pojemność do 32 MB. Większy dysk twardy trzeba było dzielić na partycje. Zatem postanowiono zwiększyć rozmiar jednostek alokacji. Jednakże gdy wielkość dysków doszła do 1 gigabajta, jednostki alokacji osiągnęły rozmiar 32 kilobajtów. Tak duża wielkość spowodowała duże marnotrawstwo przestrzeni dyskowej (nawet najmniejszy plik zajmował 32 kilobajty). Drugim mankamentem systemu plików FAT było ograniczenie wielkości dysku do 2,1 GB. Wymienione cechy spowodowały konieczność stworzenia następcy – systemu FAT32. Inną cechą systemu FAT16 jest nierozróżnianie wielkości liter w nazwach plików, oraz ograniczenie długości nazwy plików do 12 znaków.
FAT16 jest stosowany w systemach operacyjnych Microsoftu od MS-DOS do Windows 95. W Windows 95 OSR2 wprowadzono po raz pierwszy FAT32, który wraz z NTFS jest stosowany w nowszych systemach tej firmy. System FAT16 jest nadal często stosowany na niewielkich mediach, np. kartach pamięci flash.
Pierwsze komputery klasy PC pracujące pod kontrolą systemu DOS miały architekturę 16-bitową. Oznaczało to, że ich system plików mógł opisać tylko 216, czyli 65536 klastrów. Klastry były rozmiarowo równe fizycznym sektorom dysku twardego (512 bajtów), jednakże ograniczało to pojemność do 32 MB. Większy dysk twardy trzeba było dzielić na partycje. Zatem postanowiono zwiększyć rozmiar jednostek alokacji. Jednakże gdy wielkość dysków doszła do 1 gigabajta, jednostki alokacji osiągnęły rozmiar 32 kilobajtów. Tak duża wielkość spowodowała duże marnotrawstwo przestrzeni dyskowej (nawet najmniejszy plik zajmował 32 kilobajty). Drugim mankamentem systemu plików FAT było ograniczenie wielkości dysku do 2,1 GB. Wymienione cechy spowodowały konieczność stworzenia następcy – systemu FAT32. Inną cechą systemu FAT16 jest nierozróżnianie wielkości liter w nazwach plików, oraz ograniczenie długości nazwy plików do 12 znaków.
FAT16 jest stosowany w systemach operacyjnych Microsoftu od MS-DOS do Windows 95. W Windows 95 OSR2 wprowadzono po raz pierwszy FAT32, który wraz z NTFS jest stosowany w nowszych systemach tej firmy. System FAT16 jest nadal często stosowany na niewielkich mediach, np. kartach pamięci flash.
W czasie instalacji Windows określasz wiele parametrów systemu operacyjnego. Jednym z nich jest system plików. To z pozoru mało znaczące ustawienie ma istotny wpływ na wydajność, bezpieczeństwo oraz zakres możliwości XP. Jeśli chcesz wiedzieć, który z systemów będzie lepszy do twojej stacji, zapraszamy do lektury.
System plików to jeden z fundamentów systemu operacyjnego. Odpowiada za sposób nazywania, przechowywania i organizowania danych na nośnikach pamięci masowych. Dla użytkownika komputera odczytywanie lub zapisywanie pliku to zwykłe niezbyt ciekawe zadanie systemu. Czynności, które musi wykonać Windows, niewiele nas obchodzą. Zainteresowanie rośnie, gdy mowa o wydajności, a przede wszystkim o bezpieczeństwie operacji wejścia-wyjścia. Ciekawe, który z systemów zapewni szybsze działanie komputera i mniejsze ryzyko utraty danych w wypadku utraty zasilania?
Nieco historii
Pierwsze systemy operacyjne Microsoftu wykorzystywały system plików FAT12 oraz FAT16. Dla DOS-u 5.0 czy 6.0 FAT był wystarczająco funkcjonalny i wydajny, ale w miarę rozwoju technologii informatycznych stawał się balastem dla systemu operacyjnego. Dobrą tego ilustracją jest obsługa nazw plików. Standard, w którym nazwa mogła zawierać maksymalnie osiem znaków plus trzy znaki rozszerzenia, przeszkadzał szczególnie w systemach "okienkowych". Obecnie mało kto może zaakceptować stosowanie tak krótkich nazw plików lub katalogów.
W Windows 95 wprowadzono rozszerzenie systemu FAT nazwane VFAT. Obsługiwało długie nazwy plików, ale nie usuwało pozostałych ograniczeń, np. rozmiaru partycji do 2 GB. W następnej wersji Windows 95 (OSR 2) po raz kolejny rozbudowano możliwości systemu plików przez dodanie obsługi FAT32, który "zadomowił się" we wszystkich następcach Windows 95, obsługuje go również Windows XP.
W latach 90. Microsoft wprowadził podział systemów operacyjnych na dwie oddzielnie rozwijane grupy. Pierwszą były systemy przeznaczone do zastosowań domowych, m.in. wspomniany Windows 95 i jego następcy, np. Windows 98 lub Windows 98 SE. Tę linię produktów zakończył Windows Me. Drugą grupę stanowiły systemy przeznaczone do firm. Zapoczątkował je Windows NT. Produkty do przedsiębiorstw muszą spełniać zdecydowanie wyższe wymagania i dlatego powstał projekt nowego rozwiązania. W 1993 roku pojawił się NT 3.1, który zawierał system plików NTFS (New Techology File System). Wczesne wersje NT obsługiwały dodatkowo HPFS (High Performance File System), system plików stosowany w OS/2, ale w wersji 4.0 zakończono jego obsługę. W Windows XP Microsoft połączył linie produktów do firm z linią systemów domowych. XP Home oraz Professional mają te same fundamenty, pochodzące z Windows NT i oba systemy obsługują FAT i NTFS.
Systemy plików w XP
Kliknij, aby powiększyćOkno modułu Zarządzanie dyskami pokazuje system plików partycji C: oraz płyty DVD. Windows XP obsługuje cztery systemów plików: FAT (wersje FAT12, FAT16, FAT32), NTFS, CDFS oraz UDF. Co ciekawe, część narzędzi do zarządzania dyskami i partycjami wymienia nazwę FAT, ale nie pozwala na wskazanie jego wersji, co można zaobserwować w czasie instalacji XP. Powodem jest to, że Windows automatycznie dobiera wersję systemu plików do rozmiaru formatowanej partycji lub formatowanego nośnika, np. dyskietki oraz woluminy mniejsze niż 16 MB są automatycznie formatowane w systemie FAT12. Partycje do 2 GB są formatowane w systemie FAT16, a te, których rozmiar mieści się w zakresie od 2 GB do 32 GB, w systemie FAT32. Jeśli chcesz jednoznacznie określić typ systemu plików, posłuż się poleceniem FORMAT z parametrem /FS.
Podstawowym i zalecanym systemem plików Windows XP jest NTFS, często jedyny, który można wybrać, korzystając z dostępnych narzędzi do zarządzania dyskami. W XP wbudowano ograniczenie, które nie pozwala na sformatowanie partycji w systemie FAT w wypadku woluminów liczących ponad 32 GB. Pamiętaj, że nie oznacza to braku obsługi tego systemu plików, a jedynie brak narzędzi do formatowania. Programiści Microsoftu uznali, że korzystanie z FAT na partycji przekraczającej 32 GB jest nieefektywne i przeważnie to prawda. Jeśli chcesz zastosować system FAT na woluminie o wielkości np. 80 GB, musisz użyć narzędzi zewnętrznych, np. Partition Magic.
W celu odczytania danych z płyt CD i DVD obsługiwane są systemy CDFS oraz UDF. Pierwszy jest starszy, a jego główne ograniczenia to maksymalnie 64-znakowe (Unicode) nazwy plików oraz najwyżej ośmiopoziomowa struktura zagnieżdżeń folderów. UDF jest nowszym standardem. To za jego pomocą możesz odczytać dane z płyt DVD, pozwala również na dłuższe nazwy plików i głębszą strukturę folderów. System plików nośnika możesz obejrzeć, posługując się np. modułem Zarządzanie dyskami.
Podstawy działania FAT
Kliknij, aby powiększyćOdszukanie klastrów należących do dokumentu cos.txt. Jako użytkownik systemu Windows XP stajesz przed wyborem: posłużyć się systemem FAT czy NTFS. Zanim zdecydujesz, poznaj podstawy działania obu systemów. Zacznijmy od zaawansowanego wiekiem FAT. W celu uzyskania dostępu do danych posługuje się tablicą alokacji plików oraz wpisami katalogowymi. Zawartość tych elementów informuje Windows, gdzie znajduje się plik, który chcesz odczytać lub zmodyfikować.
Tablica alokacji plików to lista wszystkich jednostek alokacji woluminu. Każda jednostka ma przypisany jeden z czterech stanów: nieużywany, klaster zajęty przez plik, klaster uszkodzony i ostatni klaster pliku. Klastry woluminu FAT mają logiczne numery. Liczba klastrów, które może obsłużyć FAT, zależy od jego typu, np. FAT16 ma ograniczenie do 216 klastrów. Ponieważ uszkodzenie struktury tablicy alokacji plików może skutecznie uniemożliwić dostęp do danych, system FAT przechowuje dwie kopie tablicy.
Wpis katalogowy to kolejny istotny element biorący udział w zarządzaniu strukturą danych. Każdy wolumin po sformatowaniu udostępnia katalog główny, niezawierający plików ani folderów. Jeśli po utworzeniu przykładowego woluminu D: w wierszu poleceń wpiszesz DIR, otrzymasz pustą listę. W systemie FAT jest oddzielne miejsce na przechowywanie informacji o wpisach do katalogu głównego. Każdy utworzony plik lub folder otrzymuje oddzielny, 32-bajtowy wypis z takimi informacjami, jak nazwa, opis atrybutów, data i czas utworzenia, data ostatniego dostępu, identyfikator pierwszego klastra i rozmiar pliku. Po utworzeniu nowego dokumentu, np. cos.txt, system doda wpis z wymienionymi wyżej danymi. Jeśli założysz folder, wpis będzie bardzo podobny. Katalogi są rozróżniane według ustawionego odpowiedniego atrybutu. Jedną z ważniejszych informacji w opisie pliku jest adres pierwszego zajmowanego przez niego klastra. Jeśli plik zajmuje 23 KB, a rozmiar jednostki alokacji wynosi 4 KB, to dane pliku są zapisane na sześciu klastrach. Gdy uruchomisz Notatnik w celu edycji dokumentu, system musi pobrać zawartość pliku. W tym celu odnajduje wpis katalogowy i informację o pierwszym klastrze dokumentu. Po uzyskaniu adresu pierwszej jednostki alokacji sięga do tablicy alokacji, skąd pobiera dane o kolejnych klastrach należących do tego dokumentu. Ostatni klaster zawiera identyfikator końca pliku, tzw. łańcuch alokacji plików FAT.
NTFS - podstawy działania
Kliknij, aby powiększyćOkno nadawania uprawnień NTFS. Architektura systemu NTFS różni się zdecydowanie od sposobu funkcjonowania systemu FAT, którego najważniejszą zaletą jest prostota. To równocześnie jego największa wada, bo oznacza ograniczone możliwości świadczenia dodatkowych usług. W systemie NTFS informacje potrzebne do zarządzania danymi są przechowywane w grupie plików systemowych zwanych plikami metadanych. Są one tworzone w czasie formatowania woluminu. Przechowywanie informacji o strukturze partycji w plikach systemowych ma wiele zalet: łatwą lokalizację danych, ochronę przez zastosowaniem uprawnień oraz możliwość dynamicznej zmiany lokalizacji metadanych po wykryciu uszkodzenia klastrów.
Najważniejszym elementem struktury systemu NTFS jest tablica MFT (Master File Table). To baza danych zapisana również w postaci pliku i gromadząca informacje o wszystkich plikach i folderach przechowywanych przez wolumin. Rozmiar rekordu opisującego każdy plik wynosi 1 KB. Szesnaście pierwszych rekordów MFT to informacje o samej tablicy oraz o plikach metadanych systemu NTFS. Następne rekordy służą do opisania danych użytkownika. Najczęściej jednemu plikowi odpowiada jeden rekord. Jeśli plik ma wiele atrybutów, informacja o nim może zajmować więcej wierszy w tablicy. Plik odpowiednio mały może być przechowywany w tablicy MFT, a nie w klastrach systemu plików. Podobnie jak FAT, NTFS utrzymuje częściową kopię informacji o strukturze systemu plików. Dane te są umieszczone w pliku metadanych $MFTMirr.
Tablica MFT to główny plik metadanych. Oprócz niego NTFS posługuje się jeszcze dziesięcioma innymi plikami systemowymi, w których gromadzi informacje o zabezpieczeniach, przydziałach dyskowych, odnalezionych uszkodzonych sektorach itd. Wśród nich jest także dziennik operacji woluminu. Windows wykorzystuje go do przywracania spójności systemu plików po awarii.
System plików to jeden z fundamentów systemu operacyjnego. Odpowiada za sposób nazywania, przechowywania i organizowania danych na nośnikach pamięci masowych. Dla użytkownika komputera odczytywanie lub zapisywanie pliku to zwykłe niezbyt ciekawe zadanie systemu. Czynności, które musi wykonać Windows, niewiele nas obchodzą. Zainteresowanie rośnie, gdy mowa o wydajności, a przede wszystkim o bezpieczeństwie operacji wejścia-wyjścia. Ciekawe, który z systemów zapewni szybsze działanie komputera i mniejsze ryzyko utraty danych w wypadku utraty zasilania?
Nieco historii
Pierwsze systemy operacyjne Microsoftu wykorzystywały system plików FAT12 oraz FAT16. Dla DOS-u 5.0 czy 6.0 FAT był wystarczająco funkcjonalny i wydajny, ale w miarę rozwoju technologii informatycznych stawał się balastem dla systemu operacyjnego. Dobrą tego ilustracją jest obsługa nazw plików. Standard, w którym nazwa mogła zawierać maksymalnie osiem znaków plus trzy znaki rozszerzenia, przeszkadzał szczególnie w systemach "okienkowych". Obecnie mało kto może zaakceptować stosowanie tak krótkich nazw plików lub katalogów.
W Windows 95 wprowadzono rozszerzenie systemu FAT nazwane VFAT. Obsługiwało długie nazwy plików, ale nie usuwało pozostałych ograniczeń, np. rozmiaru partycji do 2 GB. W następnej wersji Windows 95 (OSR 2) po raz kolejny rozbudowano możliwości systemu plików przez dodanie obsługi FAT32, który "zadomowił się" we wszystkich następcach Windows 95, obsługuje go również Windows XP.
W latach 90. Microsoft wprowadził podział systemów operacyjnych na dwie oddzielnie rozwijane grupy. Pierwszą były systemy przeznaczone do zastosowań domowych, m.in. wspomniany Windows 95 i jego następcy, np. Windows 98 lub Windows 98 SE. Tę linię produktów zakończył Windows Me. Drugą grupę stanowiły systemy przeznaczone do firm. Zapoczątkował je Windows NT. Produkty do przedsiębiorstw muszą spełniać zdecydowanie wyższe wymagania i dlatego powstał projekt nowego rozwiązania. W 1993 roku pojawił się NT 3.1, który zawierał system plików NTFS (New Techology File System). Wczesne wersje NT obsługiwały dodatkowo HPFS (High Performance File System), system plików stosowany w OS/2, ale w wersji 4.0 zakończono jego obsługę. W Windows XP Microsoft połączył linie produktów do firm z linią systemów domowych. XP Home oraz Professional mają te same fundamenty, pochodzące z Windows NT i oba systemy obsługują FAT i NTFS.
Systemy plików w XP
Kliknij, aby powiększyćOkno modułu Zarządzanie dyskami pokazuje system plików partycji C: oraz płyty DVD. Windows XP obsługuje cztery systemów plików: FAT (wersje FAT12, FAT16, FAT32), NTFS, CDFS oraz UDF. Co ciekawe, część narzędzi do zarządzania dyskami i partycjami wymienia nazwę FAT, ale nie pozwala na wskazanie jego wersji, co można zaobserwować w czasie instalacji XP. Powodem jest to, że Windows automatycznie dobiera wersję systemu plików do rozmiaru formatowanej partycji lub formatowanego nośnika, np. dyskietki oraz woluminy mniejsze niż 16 MB są automatycznie formatowane w systemie FAT12. Partycje do 2 GB są formatowane w systemie FAT16, a te, których rozmiar mieści się w zakresie od 2 GB do 32 GB, w systemie FAT32. Jeśli chcesz jednoznacznie określić typ systemu plików, posłuż się poleceniem FORMAT z parametrem /FS.
Podstawowym i zalecanym systemem plików Windows XP jest NTFS, często jedyny, który można wybrać, korzystając z dostępnych narzędzi do zarządzania dyskami. W XP wbudowano ograniczenie, które nie pozwala na sformatowanie partycji w systemie FAT w wypadku woluminów liczących ponad 32 GB. Pamiętaj, że nie oznacza to braku obsługi tego systemu plików, a jedynie brak narzędzi do formatowania. Programiści Microsoftu uznali, że korzystanie z FAT na partycji przekraczającej 32 GB jest nieefektywne i przeważnie to prawda. Jeśli chcesz zastosować system FAT na woluminie o wielkości np. 80 GB, musisz użyć narzędzi zewnętrznych, np. Partition Magic.
W celu odczytania danych z płyt CD i DVD obsługiwane są systemy CDFS oraz UDF. Pierwszy jest starszy, a jego główne ograniczenia to maksymalnie 64-znakowe (Unicode) nazwy plików oraz najwyżej ośmiopoziomowa struktura zagnieżdżeń folderów. UDF jest nowszym standardem. To za jego pomocą możesz odczytać dane z płyt DVD, pozwala również na dłuższe nazwy plików i głębszą strukturę folderów. System plików nośnika możesz obejrzeć, posługując się np. modułem Zarządzanie dyskami.
Podstawy działania FAT
Kliknij, aby powiększyćOdszukanie klastrów należących do dokumentu cos.txt. Jako użytkownik systemu Windows XP stajesz przed wyborem: posłużyć się systemem FAT czy NTFS. Zanim zdecydujesz, poznaj podstawy działania obu systemów. Zacznijmy od zaawansowanego wiekiem FAT. W celu uzyskania dostępu do danych posługuje się tablicą alokacji plików oraz wpisami katalogowymi. Zawartość tych elementów informuje Windows, gdzie znajduje się plik, który chcesz odczytać lub zmodyfikować.
Tablica alokacji plików to lista wszystkich jednostek alokacji woluminu. Każda jednostka ma przypisany jeden z czterech stanów: nieużywany, klaster zajęty przez plik, klaster uszkodzony i ostatni klaster pliku. Klastry woluminu FAT mają logiczne numery. Liczba klastrów, które może obsłużyć FAT, zależy od jego typu, np. FAT16 ma ograniczenie do 216 klastrów. Ponieważ uszkodzenie struktury tablicy alokacji plików może skutecznie uniemożliwić dostęp do danych, system FAT przechowuje dwie kopie tablicy.
Wpis katalogowy to kolejny istotny element biorący udział w zarządzaniu strukturą danych. Każdy wolumin po sformatowaniu udostępnia katalog główny, niezawierający plików ani folderów. Jeśli po utworzeniu przykładowego woluminu D: w wierszu poleceń wpiszesz DIR, otrzymasz pustą listę. W systemie FAT jest oddzielne miejsce na przechowywanie informacji o wpisach do katalogu głównego. Każdy utworzony plik lub folder otrzymuje oddzielny, 32-bajtowy wypis z takimi informacjami, jak nazwa, opis atrybutów, data i czas utworzenia, data ostatniego dostępu, identyfikator pierwszego klastra i rozmiar pliku. Po utworzeniu nowego dokumentu, np. cos.txt, system doda wpis z wymienionymi wyżej danymi. Jeśli założysz folder, wpis będzie bardzo podobny. Katalogi są rozróżniane według ustawionego odpowiedniego atrybutu. Jedną z ważniejszych informacji w opisie pliku jest adres pierwszego zajmowanego przez niego klastra. Jeśli plik zajmuje 23 KB, a rozmiar jednostki alokacji wynosi 4 KB, to dane pliku są zapisane na sześciu klastrach. Gdy uruchomisz Notatnik w celu edycji dokumentu, system musi pobrać zawartość pliku. W tym celu odnajduje wpis katalogowy i informację o pierwszym klastrze dokumentu. Po uzyskaniu adresu pierwszej jednostki alokacji sięga do tablicy alokacji, skąd pobiera dane o kolejnych klastrach należących do tego dokumentu. Ostatni klaster zawiera identyfikator końca pliku, tzw. łańcuch alokacji plików FAT.
NTFS - podstawy działania
Kliknij, aby powiększyćOkno nadawania uprawnień NTFS. Architektura systemu NTFS różni się zdecydowanie od sposobu funkcjonowania systemu FAT, którego najważniejszą zaletą jest prostota. To równocześnie jego największa wada, bo oznacza ograniczone możliwości świadczenia dodatkowych usług. W systemie NTFS informacje potrzebne do zarządzania danymi są przechowywane w grupie plików systemowych zwanych plikami metadanych. Są one tworzone w czasie formatowania woluminu. Przechowywanie informacji o strukturze partycji w plikach systemowych ma wiele zalet: łatwą lokalizację danych, ochronę przez zastosowaniem uprawnień oraz możliwość dynamicznej zmiany lokalizacji metadanych po wykryciu uszkodzenia klastrów.
Najważniejszym elementem struktury systemu NTFS jest tablica MFT (Master File Table). To baza danych zapisana również w postaci pliku i gromadząca informacje o wszystkich plikach i folderach przechowywanych przez wolumin. Rozmiar rekordu opisującego każdy plik wynosi 1 KB. Szesnaście pierwszych rekordów MFT to informacje o samej tablicy oraz o plikach metadanych systemu NTFS. Następne rekordy służą do opisania danych użytkownika. Najczęściej jednemu plikowi odpowiada jeden rekord. Jeśli plik ma wiele atrybutów, informacja o nim może zajmować więcej wierszy w tablicy. Plik odpowiednio mały może być przechowywany w tablicy MFT, a nie w klastrach systemu plików. Podobnie jak FAT, NTFS utrzymuje częściową kopię informacji o strukturze systemu plików. Dane te są umieszczone w pliku metadanych $MFTMirr.
Tablica MFT to główny plik metadanych. Oprócz niego NTFS posługuje się jeszcze dziesięcioma innymi plikami systemowymi, w których gromadzi informacje o zabezpieczeniach, przydziałach dyskowych, odnalezionych uszkodzonych sektorach itd. Wśród nich jest także dziennik operacji woluminu. Windows wykorzystuje go do przywracania spójności systemu plików po awarii.