Pierwszy dzień w domu po powrocie z podróży do Berlina zapowiadał się obiecująco. Tym bardziej, że w ten dzień miałem imieniny. Gorąco powitany przez dziadków i rodziców, poczułem zapach mojego ulubionego ciasta waniliowego. usłyszałem również czyiś śmiech. Był on nie tyle co zakłócony, a zakazany. Wtem zauważyłem czyjąś głowę zza kanapy. Tak, to był Grześ, mój przyjaciel od kołyski. Za nim wyruszyła cała ekipa kolegów. W pierwszej chwili byłem bardzo zdezorientowany, ale gdy wszyscy krzyknęli "wszystkiego najlepszego !" nagle mnie ocknęło. Poczułem wewnętrzną radość. Przyjmowałem prezenty od kolegów, jak i od rodziny. Ta cudowna niespodzianka wzbudziła we mnie poczucie wartości. Wiem, że nie jestem obojętny dla swoich przyjaciół i chcą oni dla mnie jak najlepiej.