Odpowiedź :
Przez 123 lata, Polska nie istniała na mapach świata, istniała tylko w sercach Polaków, w ich zachowaniu, w tym co robili. Ze swoim pochodzeniem musieli się ukrywać, musieli wyzbyć się własnych obyczajów, mowy i kultury. Po tym długim okresie, kiedy Polska odzyskała to wszystko i kraj powoli się odbudowywał ludzie słyszeli tylko obelgi z ust niemieckiej i rosyjskiej ludności. Ponad zaborowy charakter i czynniki asymilacji ogólnonarodowej odegrał Kościół katolicki. Wielu Polaków uznało Kościół katolicki za podstawę życia narodu, stąd kult religijnych miejsc, między innymi Częstochowy. Dzięki wszystkim tym procesom naród dążył do duchowego zjednoczenia. Bardzo liczyło się to w walce o rzeczywistą suwerenność, bowiem odradzającej się Polski w sercach i myślach zaborcy nie mogli zwalczyć.
KULTURA
W XX-leciu międzynarodowym rozwijały się miasta, porty, fabryki, przemysł i nieco wolniej rolnictwo. Punkt wyjściowy dla kultury polskiej był niełatwy i opóźniony, gdyż wyrastała ona z kraju o przewadze struktury rolniczej, z nielicznymi ośrodkami cywilizacji przemysłowej. Przeobrażenia zmierzające do wytworzenia nowych wartości kulturalnych, właściwych społeczeństwu przemysłowemu, zurbanizowanemu i zdemokratyzowanemu były dość trudne. Odsetek ludności miejskiej wynosił w latach 1921-38 odpowiednio tylko 24,6% i 30%. Mimo wszystko oddziaływanie takich tradycyjnych czynników kulturowych jak szkoła i prasa, oraz nowych jak film i radio, ułatwiało przenikanie wzorców miejskiej kultury masowej do coraz szerszych kręgów ludności. W ślad za tym można zaobserwować powolny proces cofania się tradycyjnej kultury ludowej. Ogólny poziom cywilizacyjny ziem polskich był spuścizną polityki państw zaborczych i I Wojny Światowej. Słaba dynamika przeobrażeń struktury społecznej zahamowania dodatkowo w latach ?wielkiego kryzysu? gospodarczego, oddziaływała ujemnie na poziom materialnego bytu ludności, szczególnie wiejskiej. Małe były możliwości awansu społecznego, który najbardziej aktywne grupy pochodzenia robotniczego i chłopskiego zdobywały poprzez intensywne samokształcenie. Ogólny poziom cywilizacyjny ziem polskich był skutkiem polityki państw zaborczych. Słaba dynamika przeobrażeń struktury społecznej, zahamowana dodatkowo w latach ?wielkiego kryzysu? gospodarczego, oddziaływała ujemnie na poziom materialnego bytu ludności, szczególnie wiejskiej. Małe były możliwości awansu społecznego, który najbardziej aktywne grupy pochodzenia robotniczego i chłopskiego zdobywały poprzez intensywne samokształcenie.
KULTURA
W XX-leciu międzynarodowym rozwijały się miasta, porty, fabryki, przemysł i nieco wolniej rolnictwo. Punkt wyjściowy dla kultury polskiej był niełatwy i opóźniony, gdyż wyrastała ona z kraju o przewadze struktury rolniczej, z nielicznymi ośrodkami cywilizacji przemysłowej. Przeobrażenia zmierzające do wytworzenia nowych wartości kulturalnych, właściwych społeczeństwu przemysłowemu, zurbanizowanemu i zdemokratyzowanemu były dość trudne. Odsetek ludności miejskiej wynosił w latach 1921-38 odpowiednio tylko 24,6% i 30%. Mimo wszystko oddziaływanie takich tradycyjnych czynników kulturowych jak szkoła i prasa, oraz nowych jak film i radio, ułatwiało przenikanie wzorców miejskiej kultury masowej do coraz szerszych kręgów ludności. W ślad za tym można zaobserwować powolny proces cofania się tradycyjnej kultury ludowej. Ogólny poziom cywilizacyjny ziem polskich był spuścizną polityki państw zaborczych i I Wojny Światowej. Słaba dynamika przeobrażeń struktury społecznej zahamowania dodatkowo w latach ?wielkiego kryzysu? gospodarczego, oddziaływała ujemnie na poziom materialnego bytu ludności, szczególnie wiejskiej. Małe były możliwości awansu społecznego, który najbardziej aktywne grupy pochodzenia robotniczego i chłopskiego zdobywały poprzez intensywne samokształcenie. Ogólny poziom cywilizacyjny ziem polskich był skutkiem polityki państw zaborczych. Słaba dynamika przeobrażeń struktury społecznej, zahamowana dodatkowo w latach ?wielkiego kryzysu? gospodarczego, oddziaływała ujemnie na poziom materialnego bytu ludności, szczególnie wiejskiej. Małe były możliwości awansu społecznego, który najbardziej aktywne grupy pochodzenia robotniczego i chłopskiego zdobywały poprzez intensywne samokształcenie.