Benedyktyn, nieznany z imienia autor pierwszej kroniki polskiej. Żył w końcu XI i na początku XII w.
Prawdopodobnie pochodził z Prowansji, gdzie przypuszczalnie złożył profesję zakonną. Później przebywał na Węgrzech. Do Polski przybył najprawdopodobniej w 1110 r. W latach 1112-1116 pisał swoją kronikę, poświęconą panującemu wówczas księciu Bolesławowi Krzywoustemu i jego przodkom. Zawarte są w niej legendarne wątki związane z początkami dynastii Piastów, pochwała panującego księcia oraz jego "ludu Polaków" - społeczności nieujarzmionej i obdarzonej przez Boga specjalną misją szerzenia chrześcijaństwa.
Wzorcowy obraz Polski przedstawiony jest w kronice Galla w ustępie poświęconym rządom Bolesława Chrobrego.
W kronice Galla konflikt bp krakowskiego Stanisława z Bolesławem Śmiałym przedstawiony jest odmiennie niż w późniejszej hagiografii. To czyn biskupa określany jest jako grzech, który polega na złamaniu wierności władcy.
Kronika pisana jest po łacinie, rytmiczną prozą, przeplataną fragmentami rymowanymi. Posiada dużą wartość literacką.
