Za tymi trzema słowami kryje się
cały sens mego życia.
Gdyby nie ona stałabym się zbłąkaną duszą,
małą, bezsilną owieczką szukającą swego stada.
Jestem częścią tej cudnej krainy,
poprzez bezinteresowną miłość,
która rozpaliła się w mym sercu.
To ona nauczyła mnie dawać
a nie tylko zachłannie brać.
Wtedy właśnie powierzyłam
swoje łzy – rzece szumiącej,
swój ból – szelestowi drzew,
swoje zmartwienia – porannej rosie,
swoją miłość – wróbelkowi szaremu.
Jeśli umiesz słuchać
odnajdziesz mnie zawsze w tej tajemniczej krainie.
Ja już odkryłam magię tego miejsca,
odnalazłam dusze ofiarowane wiatru.
Tu bowiem w każdym jego powiewie
kryje się czyjaś tajemnica,
zamknięte zostało jakieś wspomnienie.
W ten sposób poznałam historie ludzi,
których życie, niczym w tragedii antycznej Pompei,
unicestwiono prawie w jednym momencie.
Do dziś słychać w ciszy ich krzyki,
płacz umierających w ogniu dzieci.
Odgłosy tej katastrofy odbijają się
głośnym echem w historii mej Ojczyzny.
To, co pozostało, to jedynie martwe pamiątki,
bezduszne przedmioty zadowalające tych,
którzy nie umieją słuchać.
Ja pragnęłam usłyszeć więcej,
wyuczyć się melodii innych ludzkich losów.
Brnąc dalej w swoim postanowieniu
poznałam okrucieństwo natury człowieka.
Jednak ty Voglerze zasmakowałeś go,
było dla ciebie namacalne.
Posądzono cię o kradzież złotego kielicha,
nie słuchano twoich zapewnień o niewinności.
Zabito cię w bezlitosnych męczarniach,
wyklęto cię, odtrącono, niesłusznie oskarżono,
stałeś się popiołem za życia.
Wiele takich nieszczęśliwych historii
niesie ze sobą każde tchnienie wiatru.
Moja Ojczyzno – matko kochająca – ranny żołnierzu
nauczyłaś mnie słuchać sercem.
Ja także zamknę kiedyś w tobie swoją historię.
A ty nauczaj dalej jak być wrażliwym na twe piękno.
