Drogi Pamiętniku...
Znajduję się w życiowej pustce... Obawiam się,że staję się wypalony wewnętrznie i nie cieszy mnie nawet ten cudowny krajobraz, który roztacza się ponad moimi oczami. Piękne widoki nie mogą ukoić mojego bólu. Nic nie przyjdzie na pomoc dla nostalgii, jaka narodziła sie w moim sercu. Chciałbym wrócić do kraju, chociaż wiem,że to niemożliwe, dlatego czuję się ten okropny bezsens egzystencji. Nie mogę uwolnić się od myśli o śmierci, przemijaniu i nicości. Ostatnio dzieje się ze mną coś niedobrego. Stronę od ludzi, ukrywam się przed nimi za maską obojętności, życie mnie nudzi.. Może jestem egocentrykiem, ale moim jedynym powiernikiem jest Bóg. Ufam mu i jestem przekonany że mogę mu powierzyć wszystkie sekrety i depresyjne myśli.
Nie mogę sobie poradzić z tęsknotą za krajem... Najgorsza jest myśl, że nie wiem co stanie się ze mną po śmierci. Zazdroszczę tym wszystkim ludziom, którzy mają godny pochówek, a ich rodzina odprawia huczny pogrzeb. U mnie tak nie będzie i jestem tego świadomy.. Jestem taki nieszczęśliwy.
Pozdrawiam
