Odpowiedź :
Olbrzymią role w kształtowaniu się poglądów ekonomicznych /a szczególni/ w kategorii potrzeb i gospodarowaniu nimi, odegrała grecka doktryna zwana hedonizmem, spopularyzowana przez atomistów i cyrenejczyków, a rozwinięta przez Epikura i jego szkołę w IIIw w Atenach. Punktem wyjścia tej doktryny jest założenie, że szczęście jest największym dobrem, celem zaś wyjaśnienie, na czym szczęście polega i jak je można osiągnąć.
Epikur dał proste wyjaśnienie – szczęście polega na doznawaniu przyjemności a nieszczęście na doznawaniu cierpień. Podstawowa myślą Epikura było, że do szczęścia wystarcza brak cierpień; brak cierpienia odczuwamy już jako przyjemność: „Niech tylko ciało będzie zdrowe i dusza spokojna, a życie będzie rozkoszą”. Jak widać doktryna hedonizmu łączy się z kultem życia.
Radość życia jest głównym składnikiem szczęścia, ale nie jedynym; oprócz tej wew. radości istnieją przyjemności powodowane przyczynami zew. Do osiągnięcia pozytywnych przyjemności muszą być spełnione 2 warunki: trzeba mieć potrzeby; trzeba by były zaspakajane. Epikur wyróżnia 2 rodzaje przyjemności: fizyczne i duchowe. Stosunek ich jest taki, że cielesne są bardziej zasadnicze, gdyż duchowe nie mogłyby istnieć bez nich, są, bowiem /np. przyjemność jedzenia/ związane z podtrzymywaniem życia, a życie jest pierwszym warunkiem szczęścia, natomiast dobra duchowe są wyższe, bo dają więcej przyjemności, a to dzięki temu, że dusza obejmuje nie tylko teraźniejszości, ale siła wyobraźni przeszłość i przyszłość.
Doktryna hedonizmu okazała się szczególnie przydatna do rozważań i zbudowania zwartego sys. Ekonomicznego dla szkoły subiektywno-marginalistycznej, której dorobkiem jest zdefiniowanie kategorii potrzeba, dokonanie jej typologii oraz wskazania środków jej zaspokajania.
POTRZEBA – uczucie braku, pragnienie o charakterze biologicznym/picie, spanie/, społecznym /bezpieczeństwo/ lub ekonomicznym /praca, zarobki, wszystkie potrzeby wymagające wydatkowania dóbr finansowych/.
Chęć zaspokojenia potrzeb pobudza aktywność ludzi, wywołuje działania.
TYPOLOGIA /PODZIAŁ POTRZEB
1. – niższego rzędu – często nazywane podstawowymi, naturalnymi, biologicznymi. Do tych potrzeb, których zaspokojenie jest niezbędne do życia zalicza się potrzeby odżywiania, snu, ciepła, miłości, fizjologii.
– wyższego rzędu – /kulturalne/ konsekwencja rozwoju kulturalnego społeczeństwa, jego wyższych form współżycia społecznego. Zalicza się: potrzebę nauki, rozrywki, podróżowania, uczestnictwa w obrzędach religijnych
2. – jednorazowe – wykształcenie, budowa domu
– powtarzalne – potrzeby biologiczne, ubranie
3. – indywidualne – artykułowane potrzeby przez każdą osobę indywidualnie
– zbiorowe – wyrażane z jednakową siłą przez całe społeczeństwo lub jego dużą populacje np. potrzeba bezpieczeństwa zbiorowego, uczenie się, opieka medyczna
4. – teraźniejsze – wynikają z bieżącej egzystencji
– przyszłe – efekt formułowanych marzeń i pragnień w stosunku do mającej nastąpić rzeczywistości
CECHY POTRZEB
1. Są nieograniczone, co do ilości, co oznacza, że zaspokojenie jednej potrzeby, rodzie w przyśpieszonym tempie kolejne /akceleruje/
2. Następne potrzeby są ograniczone, co do pojemności, co oznacza, że określona ilość dobra /różna dla różnych jednostek/ zaspokaja uczucie braku, prowadząc do nasycenia i satysfakcji, a często – do przesycenia i przykrości
Środkami zaspokajania potrzeb są dobra i usługi
Epikur dał proste wyjaśnienie – szczęście polega na doznawaniu przyjemności a nieszczęście na doznawaniu cierpień. Podstawowa myślą Epikura było, że do szczęścia wystarcza brak cierpień; brak cierpienia odczuwamy już jako przyjemność: „Niech tylko ciało będzie zdrowe i dusza spokojna, a życie będzie rozkoszą”. Jak widać doktryna hedonizmu łączy się z kultem życia.
Radość życia jest głównym składnikiem szczęścia, ale nie jedynym; oprócz tej wew. radości istnieją przyjemności powodowane przyczynami zew. Do osiągnięcia pozytywnych przyjemności muszą być spełnione 2 warunki: trzeba mieć potrzeby; trzeba by były zaspakajane. Epikur wyróżnia 2 rodzaje przyjemności: fizyczne i duchowe. Stosunek ich jest taki, że cielesne są bardziej zasadnicze, gdyż duchowe nie mogłyby istnieć bez nich, są, bowiem /np. przyjemność jedzenia/ związane z podtrzymywaniem życia, a życie jest pierwszym warunkiem szczęścia, natomiast dobra duchowe są wyższe, bo dają więcej przyjemności, a to dzięki temu, że dusza obejmuje nie tylko teraźniejszości, ale siła wyobraźni przeszłość i przyszłość.
Doktryna hedonizmu okazała się szczególnie przydatna do rozważań i zbudowania zwartego sys. Ekonomicznego dla szkoły subiektywno-marginalistycznej, której dorobkiem jest zdefiniowanie kategorii potrzeba, dokonanie jej typologii oraz wskazania środków jej zaspokajania.
POTRZEBA – uczucie braku, pragnienie o charakterze biologicznym/picie, spanie/, społecznym /bezpieczeństwo/ lub ekonomicznym /praca, zarobki, wszystkie potrzeby wymagające wydatkowania dóbr finansowych/.
Chęć zaspokojenia potrzeb pobudza aktywność ludzi, wywołuje działania.
TYPOLOGIA /PODZIAŁ POTRZEB
1. – niższego rzędu – często nazywane podstawowymi, naturalnymi, biologicznymi. Do tych potrzeb, których zaspokojenie jest niezbędne do życia zalicza się potrzeby odżywiania, snu, ciepła, miłości, fizjologii.
– wyższego rzędu – /kulturalne/ konsekwencja rozwoju kulturalnego społeczeństwa, jego wyższych form współżycia społecznego. Zalicza się: potrzebę nauki, rozrywki, podróżowania, uczestnictwa w obrzędach religijnych
2. – jednorazowe – wykształcenie, budowa domu
– powtarzalne – potrzeby biologiczne, ubranie
3. – indywidualne – artykułowane potrzeby przez każdą osobę indywidualnie
– zbiorowe – wyrażane z jednakową siłą przez całe społeczeństwo lub jego dużą populacje np. potrzeba bezpieczeństwa zbiorowego, uczenie się, opieka medyczna
4. – teraźniejsze – wynikają z bieżącej egzystencji
– przyszłe – efekt formułowanych marzeń i pragnień w stosunku do mającej nastąpić rzeczywistości
CECHY POTRZEB
1. Są nieograniczone, co do ilości, co oznacza, że zaspokojenie jednej potrzeby, rodzie w przyśpieszonym tempie kolejne /akceleruje/
2. Następne potrzeby są ograniczone, co do pojemności, co oznacza, że określona ilość dobra /różna dla różnych jednostek/ zaspokaja uczucie braku, prowadząc do nasycenia i satysfakcji, a często – do przesycenia i przykrości
Środkami zaspokajania potrzeb są dobra i usługi
Każdy człowiek na ziemi ma jakieś potrzeby. Podstawowym elementem jest woda i posilek. To te skladniki utrzymują nas przy życiu.
Człowiek takie potrzeby zaspakaja jedząc i pijąc wode, sok itp. Są też zaspokojenia mniej ważne dla ludzkosci, ale co dla niektorych lludzi bardzo waznym elementem zaspokojenia.Na przyklad alkocholizm, paleinie poapierosow, zarzywajac narkotyki ale rownierz takie jak pracocholizm.
Potrzeby te zaspokaja się w rozny sposub. Niektore zaspokojenia sa dla nas dobre, niekotre zle dla naszego zdrowia a czasami nawet zycia.
Niekotre substancje uzalezniaja nas od nich i tak jakby zmuszaja organizm do przyjmowania tego typu srodki.
Człowiek takie potrzeby zaspakaja jedząc i pijąc wode, sok itp. Są też zaspokojenia mniej ważne dla ludzkosci, ale co dla niektorych lludzi bardzo waznym elementem zaspokojenia.Na przyklad alkocholizm, paleinie poapierosow, zarzywajac narkotyki ale rownierz takie jak pracocholizm.
Potrzeby te zaspokaja się w rozny sposub. Niektore zaspokojenia sa dla nas dobre, niekotre zle dla naszego zdrowia a czasami nawet zycia.
Niekotre substancje uzalezniaja nas od nich i tak jakby zmuszaja organizm do przyjmowania tego typu srodki.