W swoim życiu przeżyłem wiele.Widziałem tak dużo,że chyba żaden mój zielony przyjaciel nie ujrzał tyle.
Wiele razy widziałem,jak w parku gdzie żyję mama z trójką dzieci borykała się z każdym z nich.Widać było,że jest jej ciężko.Ale się nie poddawała.
Kiedyś też ujrzałem grupę przyjaciół rzucających kamykami w kotka-zwykłego dachowca.Uratowałem go,gdyż zwierzę wdrapało się na najwyższą moją gałąź.Chuligani przestali w niego rzucać.
Ale jedno zdarzenie na zawsze utkwi w mej pamięci...
Pewnego słonecznego dnia mój przyjaciel klon,który ma już sporo sporo lat opowiadał,jak bardzo mu smutno.Że jest już stary,że nikt nie zbiera jego liści...Pocieszałem go.I już mi się to udało,lecz po paru godzinach parę osób z dziwnym hałaśliwym urządzeniem zbliżało się do mnie i do Klonu.Mówili między sobą:
-To co?Ścinamy klon czy dąb?
-Klon jest strasznie stary.Dąb jest dopiero posadzony.
-Dobra.To ja ścinam...
Przeraziłem się,jednak Klon już zupełnie struchlał.
Gałęzie mu dygotały,płakał.
Żegnał się ze mną...
Chciałem powstrzymać tych ludzi,by nie ścinali mojego przyjaciela,jednak przecież ludzie nie znają naszego języka.
Jakim strasznym było widokiem ścinanie starego ,dobrego Klonu.
Dzieci się śmiały,niektóre bliżej podchodziły.
Jakaś kobieta powiedziała:
-To tylko stary klon.W końcu nie będzie nam przeszkadzał.Posadzą nowe piękne drzewo...
Jednak dla mnie żadne drzewo nie zastąpi Klonu...
Kiedy się spostrzegłem Klonu już nie było...
Nieśli go w częściach.
To było takie brutalne...
I co się z nim stało?
Nie wiem.Krążą słuchy,że zrobili z niego zeszyty,meble.
Do dziś nie mogę się otrząsnąć.
Tak za nim tęsknie...
To koniec mej opowieści,przyjaciele.Mam nadzieję,że zapamiętacie je do końca życia.
