Fizyczna zasada zapisu na nośnikach magnetycznych.
Zasada zapisu na nośnikach magnetycznych stosowanych w dyskietkach i dyskach twardych jest zbliżona do zapisu stosowanego w magnetofonach.
Materiały magnetycznie twarde pod wpływem pola magnetycznego ulegają trwałemu namagnesowaniu, i "zapamiętują" pole magnetyczne. Układ nanoszący pole magnetyczne na nośnik to głowica zapisująca.
Wszelkie informacje nanoszone na dyski muszą być kodowane, czyli przedstawiane w postaci ciągów zerojedynkowych.
Tylko w takiej postaci mogą przemieszczać się po magistralach i zostać przetworzone przez procesor.
Układy zapisujące i odczytujące (nośnik i głowice) mają możliwość zakodowania:
• informacji użytecznej (danych, tekstów, grafiki itp)
• informacji synchronizującej odczyt z zapisem.
Impulsy w postaci zmian pola są zapisywane na wirującym dysku magnetycznym szeregowo, jeden za drugim jako koncetryczne kręgi zwane ścieżkami. Stabilność obrotów silnika napędzającego dysk nigdy nie jest idealna. Stąd przy zapisie i odczycie nośnik może przesuwać się z różną prędkością. Dlatego też, na dyskietce oprócz danych zapisywana jest informacja o tym:
- który fragment dyskietki odczytujemy
- jak szybko przesuwają się pod głowicą kolejne zapisane impulsy
- jak duży jest ten fragment
Pozwala to zsynchronizować odczyt z zapisem.
