Jego życiowym celem było hasło: BÓG, HONOR, KRÓL.
Dla rycerza, damy były świętością. Klękali przed nimi, toczyli o nie pojedynki. Każdy rycerz mógł wybrać jedną damę i złożyć jej rycerskie ślubowanie, które polegało na tym, że na całym świecie będzie ogłaszał jaka jego dama serca jest piękna, mądra i szlachetna. Obiecał przy tym wierność i poświęcenie.
Rycerzem mógł zostać szlachcic, który przedtem służył u rycerza jako giermek lub zasłużyła na to odważnym czynem. Obrońcą króla mógł zostać też chłop, pod warunkiem, że zasłuży na to poprzez bohaterski czyn. Wtedy król czynił go szlachcicem, a później rycerzem. Na rycerza mógł pasować król lub inny rycerz.
Średniowieczny rycerz nosił ciężką zbroję. Hełm z przyłbicą chronił twarz i całą głowę. Jedną ręką trzymał bardzo ciężki miecz, a drugą chorągiew oraz tarczę. Miecz był najważniejszy dla rycerza.
Rozrywkami rycerzy były turnieje rycerskie i pojedynki.
Większość rycerzy nie potrafiła ani czytać, ani pisać. Byli oni stworzeni do walki i ochrony króla.