W ludzkich domach od zawsze jadało się „zwykły chleb”, jakoś się utarło, że bułki są czymś wyjątkowym, czego w dzień powszedni nie kupujemy. W Afryce, ku mojej wielkiej satysfakcji, podstawowym pieczywem były pszenne bagietki i tradycyjne okrągłe „chobes taabuna”. Kiedy poznałam Pawełka i zaczęliśmy prowadzić wspólne gospodarstwo domowe, przełamałam tę barierę i nabywaliśmy prawie wyłącznie bułki! Z czasem równie chętnie sięgaliśmy po inne piekarnicze „wynalazki”, których dzisiaj w polskich sklepach nie brakuje. Jakiś czas temu jednak, wracając z osiedlowego spaceru, zajrzeliśmy do pobliskiej piekarni. Zapach ciepłego chleba poukładanego na setkach półek i widok krzątających się, niczym wielkie pszczoły pracowników – przywrócił w nas szacunek, należny tradycyjnemu polskiemu bochenkowi. Odtąd, co dwa - trzy dni pielęgnujemy nasz mały rytuał i spacerujemy do piekarni po „zwykły chleb”, odrywając po drodze kilka smacznych kęsów ! Potem, w domu zawijamy go troskliwie w papier i kawałek płótna, w ten sposób długo jest świeży i chrupiący. Żadnych worków, reklamówek – do których dotychczas wrzucało się pieczywo, a następnie korzystając z tej samej odśrodkowej miotało nim w głąb kuchennej szafki. Tam najczęściej czekało już trędowate, choć wywodzące się z piekarniczej elity, spleśniałe towarzystwo, należące do naszego współlokatora!
Chleb w „śpiworku” odkłada się na przeznaczone mu miejsce, ostrożnie, z namaszczeniem, aby się nie rozwinął i nie sturlał. Wstyd mi, że dopiero teraz zrozumiałam to, co od wieków dla ludzi na całej planecie było święte i ... takie oczywiste!
