Papirus był materiałem stosunkowo kruchym i nietrwałym. W średniowieczu został wyparty przez papier.
Cibora papirusowa, z której go wytwarzano, rosła obficie wzdłuż brzegów Nilu, wyprodukowanie beli papirusu nie było więc kosztowne.
Z jednej łodygi uzyskiwano około dwudziestu kart mających średnio osiemnaście centymetrów wysokości i dwadzieścia kilka centymetrów szerokości. Następnie łączono je klejem (sporządzonym z wody, mąki i octu) tworząc zwój. Liczba kart w zwoju zazwyczaj nie przekraczała dwudziestu. Cały proces produkcji trwał około dwóch tygodni.
Papirus pozostał podstawowym materiałem piśmienniczym wczesnego średniowiecza - w kancelarii papieskiej używano go aż do XI wieku.
