Odpowiedź :
Węgry
Od wiosny 1953 roku na Węgrzech powoli zaczął rozwijać się proces destalinizacji. Premierem został Imre Nagy, którego reformy
poddano krytyce i w 1955 stanowisko premiera objął A. Hegedüs, a po usunięciu w 1956 roku ze stanowiska I sekretarza Rákosiego wakat ten zajął Ernö Gerö. Jednocześnie na Węgrzech powstawały liczne kluby dyskusyjne i wybuchały masowe demonstracje. 23 października 1956 roku demonstracja solidarnościowa z Polską przekształciła się w powstanie zbrojne. Żądano wycofania wojsk radzieckich i poszanowania suwerenności państwa węgierskiego. Komitet Centralny Węgierskiej Partii Pracujących z 23/24 października powołał Komitet Wojskowy, następnie postanowiono zwrócić się o pomoc do ZSRR i powołać nowy rząd. Premierem został ponownie Imre Nagy, który był w 1955 roku wykluczony z partii. Przyjęty z powrotem po samokrytyce. Sekretarzem KC WSP został Janos Kádár (wcześniej represjonowany). Mimo ogłoszonego 24 października stanu wyjątkowego, powstanie rozszerzało się. Na stronę powstańców przeszedł płk. Pál Maléter, a następnie gen. Bela Királý. W czasie walk w okresie 23-28 października zostało zabitych 3 tys. osób. Było też wielu rannych.Na Węgry przybyło wielu emigrantów politycznych, silne było też oddziaływanie Radia „Wolna Europa”. W tej sytuacji I. Nagy doprowadził do zawieszenia broni.. Oddziały radzieckie wycofały się z Budapesztu, a 30 października Związek Radziecki ogłosił deklarację, w której uznał prawo każdego narodu do decydowania o swoich losach i poszczególnych państw do suwerenności. Wyrażono również gotowość do rozwijania z tymi państwami przyjacielskich, dwustronnych stosunków.Imre Nagy rozwiązał WPP i powołał WSPR (Węgierską Socjalistyczną Partię Robotniczą). Tymczasowy Komitet Zarządzający Partii charakteryzował się przewagą zwolenników Nagya. Z rządu odwołano ministrów o przekonaniach komunistycznych. Nowym ministrem obrony został gen. P. Maléter, który wraz z gen. Királýem przystąpił do organizowania Rewolucyjnego Komitetu Wojskowego Republiki Węgierskiej.31 października Węgry ogłosiły wystąpienie z Układu Warszawskiego, a 1 listopada premier Nagy proklamował Węgry państwem neutralnym. Podjęto rokownia z Moskwą w sprawie zupełnego wycofania wojsk radzieckich z Węgier.Na Węgrzech zapanował kompletny chaos. Powstało 70 partii politycznych, a rząd nie cieszył się autorytetem. Mówiono o konieczności powołania rządu z kardynałem Jóźefem Mindszentym na czele. Miał on poparcie Watykanu i Anglii. Przywódcy radzieccy jednak nie mieli zamiaru pogodzić się z tym stanem rzeczy. Na Węgrzech szeroką akcję polityczną prowadził ambasador ZSRR, Jurij Andropow.1 listopada Janos Kádár i jego zwolennicy, postanowili wystąpić przeciwko polityce Imre Nagya, która ich zdaniem była zdradziecka. Utworzyli oni w Szolnok Węgierskie Rewolucyjne Centrum, które powołało Węgierski Rewolucyjny Rząd Robotniczo-Chłopski. Szefem rządu został Kádár, wicepremierem, ministrem sił zbrojnych i bezpieczeństwa publicznego Ferenz Münnich, ministrem bez teki Gyorgy Marosan, ministrem spraw zagranicznych Imre Horvath, ministrem finansów Istvan Kossa, przemysłu Antal Apro, a ministrem handlu Sandor Ronai. Rząd ten zwrócił się do rządu moskiewskiego z prośbą o ponowną pomoc w walce z „kontrrewolucją”. Oczywiście prośba nie została zignorowana i 4 listopada o godz. 4.00 ruszyła ofensywa wojsk radzieckich, do której przyłączyli się komuniści węgierscy. 6 listopada reaktywoano działalność partii. Walki trwały do 11 listopada, a na prowincji nawet do końca miesiąca. Niestety powstańcy nie otrzymali obiecanej pomocy z zagranicy. Rządy USA, Anglii i Francji przez wiele lat wzywały do buntu przeciw ZSRR – a kiedy do niego doszło – nie udzieliły powstańcom konkretnej pomocy. W walce zginęło kilka tysięcy osób, ok. 200 tys. udało się na emigrację, a pozostali w kraju uczestnicy powstania zostali represjonowani. Imre Nagy schronił się w ambasadzie Jugosławii a kardynał Mindszenty w ambasadzie USA. Stany Zjednoczone zaskarżyły w ONZ interwencję ZwiązkuRadzieckiego na Węgrzech. Jednak wobec veta ZSRR Rada Bezpieczeństwa nie mogła podjąć decyzji. Zwołano więc nadzwyczajne posiedzenie Zgromadzenia Ogólnego ONZ, które 10 stycznia 1957 roku podjęło rezolucję domagającą się by Związek Radziecki wycofał swe wojska z Węgier. Żądano także wpuszczenia obserwatorów ONZ na Węgry i przeprowadzenia demokratycznych wyborów. Owe postulaty rząd Kádára uznał za wtrącanie się w wewnętrzne sprawy państwa i nie zamierzał się do nich stosować.
Czechy
Z 20 na 21 sierpnia 1968 roku wojska pięciu państw Układu Warszawskiego wkroczyły do Czechosłowacji. Oficjalny pretekst nie zyskał rozgłosu, nie udało się opublikować zaproszenia, więc społeczeństwo i większość polityków potępiała ten akt agresji. Prezydium Komitetu centralnego KPCz uchwaliło deklarację sprzeciwiające się łamaniu przez państwa Układu Warszawskiego porozumień, oraz podstawowych praw międzynarodowych. Dokument udało się rozpowszechnić przez radio. W tym czasie w pięciu państwach biorących udział w akcji podawano informacjo o zaproszeniu i "bratniej pomocy" dla Czechosłowacji. Dubčeka i kilku innych polityków uprowadzono siłą do Moskwy. Delegacja Czechosłowacka z prezydentem Svobodą wynegocjowała uwolnienie porwanych polityków w zamian za zgodę na obecność wojsk Układu w kraju, zmiany personalne na stanowiskach kierowniczych partii, wprowadzenie cenzury mediów, zakazanie niektórych organizacji. Powoli pod radzieckim naciskiem radio, prasa i telewizja zmuszane były wypowiadać się coraz bardziej enigmatycznie i rozpowszechniać propagandowe informacje. Historycy i inni uczeni pragnący pokazać w swych publikacjach prawdę zostawali często prostymi robotnikami, ucierpiała na tym cała nauka czeska i słowacka, zwłaszcza w dziedzinach humanistycznych. Protestowali obywatele krajów bloku, pod ambasadami czechosłowackimi składano anonimowo kwiaty, oficjalny protest wystosowali w prasie emigracyjnej literaci polscy, filozofowie, poeci z Węgier, NRD, Bułgarii i ZSRR. Słynny stał się rozpaczliwy protest przeciw okupacji studenta Jana Palacha, który 16 stycznia oblał się benzyną i podpalił. pod pomnikiem księcia Wacława. Mimo zmian personalnych, Zgromadzenie Narodowe kontynuowało prace nad niektórymi ustawami politycznie obojętnymi. Tak też przyjęto uchwałę o federacyjnym państwie dwóch, równoprawnych narodów - Czeskiego i Słowackiego.
Od wiosny 1953 roku na Węgrzech powoli zaczął rozwijać się proces destalinizacji. Premierem został Imre Nagy, którego reformy
poddano krytyce i w 1955 stanowisko premiera objął A. Hegedüs, a po usunięciu w 1956 roku ze stanowiska I sekretarza Rákosiego wakat ten zajął Ernö Gerö. Jednocześnie na Węgrzech powstawały liczne kluby dyskusyjne i wybuchały masowe demonstracje. 23 października 1956 roku demonstracja solidarnościowa z Polską przekształciła się w powstanie zbrojne. Żądano wycofania wojsk radzieckich i poszanowania suwerenności państwa węgierskiego. Komitet Centralny Węgierskiej Partii Pracujących z 23/24 października powołał Komitet Wojskowy, następnie postanowiono zwrócić się o pomoc do ZSRR i powołać nowy rząd. Premierem został ponownie Imre Nagy, który był w 1955 roku wykluczony z partii. Przyjęty z powrotem po samokrytyce. Sekretarzem KC WSP został Janos Kádár (wcześniej represjonowany). Mimo ogłoszonego 24 października stanu wyjątkowego, powstanie rozszerzało się. Na stronę powstańców przeszedł płk. Pál Maléter, a następnie gen. Bela Királý. W czasie walk w okresie 23-28 października zostało zabitych 3 tys. osób. Było też wielu rannych.Na Węgry przybyło wielu emigrantów politycznych, silne było też oddziaływanie Radia „Wolna Europa”. W tej sytuacji I. Nagy doprowadził do zawieszenia broni.. Oddziały radzieckie wycofały się z Budapesztu, a 30 października Związek Radziecki ogłosił deklarację, w której uznał prawo każdego narodu do decydowania o swoich losach i poszczególnych państw do suwerenności. Wyrażono również gotowość do rozwijania z tymi państwami przyjacielskich, dwustronnych stosunków.Imre Nagy rozwiązał WPP i powołał WSPR (Węgierską Socjalistyczną Partię Robotniczą). Tymczasowy Komitet Zarządzający Partii charakteryzował się przewagą zwolenników Nagya. Z rządu odwołano ministrów o przekonaniach komunistycznych. Nowym ministrem obrony został gen. P. Maléter, który wraz z gen. Királýem przystąpił do organizowania Rewolucyjnego Komitetu Wojskowego Republiki Węgierskiej.31 października Węgry ogłosiły wystąpienie z Układu Warszawskiego, a 1 listopada premier Nagy proklamował Węgry państwem neutralnym. Podjęto rokownia z Moskwą w sprawie zupełnego wycofania wojsk radzieckich z Węgier.Na Węgrzech zapanował kompletny chaos. Powstało 70 partii politycznych, a rząd nie cieszył się autorytetem. Mówiono o konieczności powołania rządu z kardynałem Jóźefem Mindszentym na czele. Miał on poparcie Watykanu i Anglii. Przywódcy radzieccy jednak nie mieli zamiaru pogodzić się z tym stanem rzeczy. Na Węgrzech szeroką akcję polityczną prowadził ambasador ZSRR, Jurij Andropow.1 listopada Janos Kádár i jego zwolennicy, postanowili wystąpić przeciwko polityce Imre Nagya, która ich zdaniem była zdradziecka. Utworzyli oni w Szolnok Węgierskie Rewolucyjne Centrum, które powołało Węgierski Rewolucyjny Rząd Robotniczo-Chłopski. Szefem rządu został Kádár, wicepremierem, ministrem sił zbrojnych i bezpieczeństwa publicznego Ferenz Münnich, ministrem bez teki Gyorgy Marosan, ministrem spraw zagranicznych Imre Horvath, ministrem finansów Istvan Kossa, przemysłu Antal Apro, a ministrem handlu Sandor Ronai. Rząd ten zwrócił się do rządu moskiewskiego z prośbą o ponowną pomoc w walce z „kontrrewolucją”. Oczywiście prośba nie została zignorowana i 4 listopada o godz. 4.00 ruszyła ofensywa wojsk radzieckich, do której przyłączyli się komuniści węgierscy. 6 listopada reaktywoano działalność partii. Walki trwały do 11 listopada, a na prowincji nawet do końca miesiąca. Niestety powstańcy nie otrzymali obiecanej pomocy z zagranicy. Rządy USA, Anglii i Francji przez wiele lat wzywały do buntu przeciw ZSRR – a kiedy do niego doszło – nie udzieliły powstańcom konkretnej pomocy. W walce zginęło kilka tysięcy osób, ok. 200 tys. udało się na emigrację, a pozostali w kraju uczestnicy powstania zostali represjonowani. Imre Nagy schronił się w ambasadzie Jugosławii a kardynał Mindszenty w ambasadzie USA. Stany Zjednoczone zaskarżyły w ONZ interwencję ZwiązkuRadzieckiego na Węgrzech. Jednak wobec veta ZSRR Rada Bezpieczeństwa nie mogła podjąć decyzji. Zwołano więc nadzwyczajne posiedzenie Zgromadzenia Ogólnego ONZ, które 10 stycznia 1957 roku podjęło rezolucję domagającą się by Związek Radziecki wycofał swe wojska z Węgier. Żądano także wpuszczenia obserwatorów ONZ na Węgry i przeprowadzenia demokratycznych wyborów. Owe postulaty rząd Kádára uznał za wtrącanie się w wewnętrzne sprawy państwa i nie zamierzał się do nich stosować.
Czechy
Z 20 na 21 sierpnia 1968 roku wojska pięciu państw Układu Warszawskiego wkroczyły do Czechosłowacji. Oficjalny pretekst nie zyskał rozgłosu, nie udało się opublikować zaproszenia, więc społeczeństwo i większość polityków potępiała ten akt agresji. Prezydium Komitetu centralnego KPCz uchwaliło deklarację sprzeciwiające się łamaniu przez państwa Układu Warszawskiego porozumień, oraz podstawowych praw międzynarodowych. Dokument udało się rozpowszechnić przez radio. W tym czasie w pięciu państwach biorących udział w akcji podawano informacjo o zaproszeniu i "bratniej pomocy" dla Czechosłowacji. Dubčeka i kilku innych polityków uprowadzono siłą do Moskwy. Delegacja Czechosłowacka z prezydentem Svobodą wynegocjowała uwolnienie porwanych polityków w zamian za zgodę na obecność wojsk Układu w kraju, zmiany personalne na stanowiskach kierowniczych partii, wprowadzenie cenzury mediów, zakazanie niektórych organizacji. Powoli pod radzieckim naciskiem radio, prasa i telewizja zmuszane były wypowiadać się coraz bardziej enigmatycznie i rozpowszechniać propagandowe informacje. Historycy i inni uczeni pragnący pokazać w swych publikacjach prawdę zostawali często prostymi robotnikami, ucierpiała na tym cała nauka czeska i słowacka, zwłaszcza w dziedzinach humanistycznych. Protestowali obywatele krajów bloku, pod ambasadami czechosłowackimi składano anonimowo kwiaty, oficjalny protest wystosowali w prasie emigracyjnej literaci polscy, filozofowie, poeci z Węgier, NRD, Bułgarii i ZSRR. Słynny stał się rozpaczliwy protest przeciw okupacji studenta Jana Palacha, który 16 stycznia oblał się benzyną i podpalił. pod pomnikiem księcia Wacława. Mimo zmian personalnych, Zgromadzenie Narodowe kontynuowało prace nad niektórymi ustawami politycznie obojętnymi. Tak też przyjęto uchwałę o federacyjnym państwie dwóch, równoprawnych narodów - Czeskiego i Słowackiego.