1)Poliklet . Autor dzieła pt. "Kanon" poświęconego proporcjom męskiego posągu. Głównym celem tego dzieła było opracowanie idealnego wzoru posągu nagiego mężczyzny stojącego w kontrapoście. Poliklet osiągnął to dzięki odnalezieniu odpowiednich proporcji poszczególnych części ciała. Jego podstawowe zasady w kształtowaniu ludzkiej postaci to zależność torsu i nóg od przeciwstawnego nachylenia barków i bioder, co wyrażone było przecięciem linii ramion w prawo i odpowiednim przechyleniem bioder w lewo. Ta przeciwwaga jest wynikiem chęci zrównoważenia posągu po zerwaniu z frontalnością. Głowy jego postaci były z reguły skręcone w bok i lekko przekrzywione. Kanon Polikteta wywarł decydujący wpływ na następne pokolenia.
2)Jest to jedno z najsłynniejszych dzieł Praksytelesa. Bogini została przedstawiona w momencie, kiedy przed zanurzeniem się w kąpieli lewą ręką odkłada na naczynie z wodą swoją szatę, prawą ręką zasłaniając łono. Ten naturalny i spontaniczny gest zawstydzenia harmonizował z całą postawą posągu, po którym nie znać żadnego zawstydzenia przed odsłonięciem nagiego ciała.
Posąg skomponowany jest przestrzennie: bogini jak gdyby wychyla się z hipotetycznej płaszczyzny reliefu. Wiele trudu zajęło badaczom zrekonstruowanie pierwotnego wyglądu całego posągu, znamy go bowiem jedynie z kopii i naśladownictw, z których żadna nie oddaje w całości pierwotnego układu rzeźby. Szczególne zainteresowanie wzbudziła jej głowa. daje pojęcie o artystycznej finezji artysty widocznej w czystości rysunku profilu i owalu twarzy i miękkości modelunku, który nadał twarzy cechy idealne, równocześnie zachowując jego zmysłowy charakter.
3)Lizyp Kanon męskiego aktu Lizypa uwzględniał przede wszystkim ciało przedstawione w ruchu i akcji, jednak mniej wysmukłe Tak więc głowa była odrzucona nieco do tyłu i lekko przechylona na lewe ramię, a wzrok był wzniesiony ku górze. Włosy krótkie, zaczesane ku górze, dzieliły się pośrodku i faliście opadały ku uszom. Ten rodzaj fryzury nazywany był anastole i naśladowany powszechnie w starożytności, zwłaszcza przy portretowaniu wodzów i władców (np. Pompejusz i Karakalla). Spod dłuta Lizypa wyszło także wiele portretów sławnych filozofów i pisarzy (Sokrates, Eurypides, Arystoteles).
