Szanowny Panie!
Niedawno przeczytałem w gazecie Pana wspomnienie związane z gołębiem o imieniu Książę.Wówczas przypomniała mi się cała ta historia,która zdarzyła się z moim udziałem.Pomimo upływu tylu lat,ja wciąż ją bardzo dokładnie pamiętam jakby to było wczoraj.Nieraz miałem ochotę do Pana podejść i wszystko powiedzieć,ale za każdym razem brakowało mi odwagi.wiem,że to dla Pana było stracić pięknego przyjaciela.Ja tak na prawdę nie chciałem go zabić,a jedynie go przestraszyć.Wierzyłem,że trafię w każdy cel bez pudła.Tym razem było inaczej.Wiem jak kochał Pan tego gołębia.Gdybym mógł cofnąć czas,na pewno tak bym tego nie załatwił,a przynajmniej przyznałbym się do winy.Próbowałbym to Panu jakoś wynagrodzić,ale moje tchórzostwo było ode mnie silniejsze.Teraz po latach opowiedziałem Panu całą prawdę.Bardzo przepraszam choć ten mój list do Pana już nic nie zmieni,to za to moje zachowanie jest mi wstyd.Wiele razy jeszcze w szkole miałem wyrzuty sumienia jednak brak odwagi nie pozwolił mi się przyznać.Jeszcze raz pana bardzo przepraszam.
Z poważaniem
uczeń Krzysztof
