Odpowiedź :
Arystoteles uważał, że świat jest wieczny i przestrzennie nieograniczony. Nasz świat stanowi jednolity łańcuch przyczynowo-skutkowy. Jest nieuchronny, niezmienny, jest jeden. Działaniem rozumu może być jedynie myślenie. Rozum jest doskonały. Arystoteles uznawał, że maszynami są dusze niższe, ale dusza rozumna musi być samorzutna, musi być pierwszą przyczyną swoich działań. Arystoteles twierdził, że nie ma innego dobra niż realne.
Platon był realistą, więc wychodził z założenia, że jeśli pojęcia zawierają wiedzę, to muszą mieć jakiś przedmiot rzeczywisty. Wszystkie rzeczy, jakie znamy z doświadczenia, właśnie tych cech nie posiadają, są bowiem złożone i zmienne. Uważał, że dusza jest niematerialna, oddzielna od ciała(niezależna). Była doskonalsza od ciała i w przeciwieństwie do niego, dusza jest była nieśmiertelna. Przekonał się, że cnota nie zależy tylko od samego rozumu . Rozróżnienie trzech części duszy było mu pobudką do rozszerzenia etyki, mniemał, że każda część jej musi mieć udział w tej harmonii, musi mieć swą cnotę. Pogląd Platona na sztukę nie był prosty. Sam był artystą i poetą, miał zaufanie do natchnienia, nad wszystko cenił twórczość. Filozof był tego zdania, że sztuki, zwłaszcza takie, jak malarstwo czy rzeźba, są z natury swej tylko umiejętnościami.
Sokrates uważał, że cnota jest wiedzą. Ludzie czynią złe rzeczy z powodu niewiedzy. Wynika, że cnoty można się nauczyć, a gdy posiądziemy tę wiedzę, samoistnie wybierzemy życie zgodnie z nią.
Platon był realistą, więc wychodził z założenia, że jeśli pojęcia zawierają wiedzę, to muszą mieć jakiś przedmiot rzeczywisty. Wszystkie rzeczy, jakie znamy z doświadczenia, właśnie tych cech nie posiadają, są bowiem złożone i zmienne. Uważał, że dusza jest niematerialna, oddzielna od ciała(niezależna). Była doskonalsza od ciała i w przeciwieństwie do niego, dusza jest była nieśmiertelna. Przekonał się, że cnota nie zależy tylko od samego rozumu . Rozróżnienie trzech części duszy było mu pobudką do rozszerzenia etyki, mniemał, że każda część jej musi mieć udział w tej harmonii, musi mieć swą cnotę. Pogląd Platona na sztukę nie był prosty. Sam był artystą i poetą, miał zaufanie do natchnienia, nad wszystko cenił twórczość. Filozof był tego zdania, że sztuki, zwłaszcza takie, jak malarstwo czy rzeźba, są z natury swej tylko umiejętnościami.
Sokrates uważał, że cnota jest wiedzą. Ludzie czynią złe rzeczy z powodu niewiedzy. Wynika, że cnoty można się nauczyć, a gdy posiądziemy tę wiedzę, samoistnie wybierzemy życie zgodnie z nią.