Odpowiedź :
Odpowiedź:
Poezja Awangardy Krakowskiej i Skamandrytów powstała w latach 20. XX wieku i była jednym z głównych nurtów poezji dwudziestolecia międzywojennego. Oba ruchy zostały zainspirowane przez poezję francuską, która skoncentrowała się na ekspresji i sztuce abstrakcyjnej.
Awangarda Krakowska była skupiająca się na poezji i poezji filozoficznej, która zainspirowała wielu pisarzy, w tym takich jak Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński, Leopold Staff i Jan Lechoń. Cechowała się ona naciskiem na ekspresję i intelektualnymi dyskusjami, a także uczuciem melancholii i nostalgii. Wiele utworów skupiało się na przeszłości i dążeniu do wyższego poziomu egzystencji.
Skamandryci byli grupą poetycką, która wyrażała swoje uczucia w sposób bardziej radykalny i odważny niż Awangarda Krakowska. Cechowała się ona krytyką społeczeństwa, a także wyrażaniem sprzeciwu wobec konwencji i tradycji. Członkowie tego ruchu wykorzystywali poezję do wyrażenia swoich indywidualnych przekonań i postaw, a także do wyrażenia swojej solidarności z innymi. Członkowie tego ruchu, w tym Julian Przyboś, Tadeusz Peiper, Jan Brzechwa i Kazimierz Wierzyński, skupiali się głównie na poezji lirycznej i unikali tradycyjnych form poetyckich.
Wyjaśnienie: