odważny – zabił lwa
„Więc ciągnąc ze zdwojoną siłą za rękaw krzyknął:
— Daj mi strzelbę!… zabiję lwa
(...) Huknął strzał. Lew wspiął się tak, że przez chwilę wyprostował się na całą wysokość, po czym runął na wznak, czterema łapami do góry.” (rozdział XXI)
troskliwy – opiekował się chorą Nel
„Staś nie odpowiedział nic, albowiem zajął się Nel, która ledwie żyła (...) wziął ręcznik, namoczył go w wodzie, przetarł nim oczy i twarz dziewczynki.” (rozdział IX)
pomysłowy – zrobił latawce z prośbą o ratunek
„– Z pociętych, cieniutkich bambusów zbiję ramki, a tych błon użyję zamiast papieru. To będzie nawet lepsze od papieru, bo lżejsze — i deszcz tego nie rozmoczy. Taki latawiec pójdzie ogromnie w górę, a przy silnym wietrze zaleci Bóg wie dokąd (rozdział XXVIII)
zaradny – zdobył lekarstwo dla Nel
„Staś podniósł ku kagankowi jeden ze słoików (...) Będziesz teraz zdrowa (...) Dostałem oba od białego człowieka, którego obóz leży stąd o cztery mile. (...) Wróciłem na koniu, ale do niego szedłem piechotą. Myślisz, że to przyjemnie iść w nocy przez dżunglę? Brr! Drugi raz za nic bym nie poszedł, chyba żeby znów chodziło o chininę!” (rozdział XXXII)
mądry, inteligentny – wykazywał znajomość afrykańskiej flory i fauny, znał wiele języków
„— Wiesz — mówił — są takie tukany, które w porze lęgu wyszukują dziuplę w drzewie; tam samica znosi jaja i siada na nich, a samiec oblepia otwór gliną, tak że tylko jej głowę widać, i dopiero gdy pisklęta się wylęgną, tłucze swoim wielkim dziobem glinę i wypuszcza samicę na wolność.” (rozdział XXV)
„(...) wyuczył się rozpowszechnionego wielce w całej Afryce środkowej języka ki-swahili, umiał nawet rozmówić się z Murzynami z pokoleń Dinka i Szylluk, zamieszkujących poniżej Faszody nad Nilem. Mówił prócz tego biegle po angielsku, po francusku i po polsku.” (rozdział I)
sprytny – stworzył minę do uwolnienia słonia, który utknął na dnie kotliny
„Sam krążył ciągle między dwoma wąwozami, przewożąc toboły, broń, a szczególniej ładunki do remingtonów, z których to ładunków wydobywał proch i urządzał minę dla rozsadzenia skały zamykającej Kinga. (...)” (rozdział XXXIV)
