Pokolenie Kolumbów to określenie wywodzące się z powieści R. Bratnego "Kolumbowie rocznik 20", opowiadającej o młodzieży walczącej w powstaniu warszawskim. To określenie grupy młodych, którzy w chwili wybuchu II wojny światowej mieli 18-20lat.
Najbardziej znanym reprezentantem tego pokolenia jest K.K. Baczyński, który przyłączył się do powstania i zginął już 4 dnia. W wierszach ukazywał on tragizm swojego pokolenia, opisując kontrastujące światy.
W wierszu "Z głową na karabinie" zestawia świat idylliczny z tragedią wojny. Opowiada o życiu bezpiecznym, radosnym i pełnym marzeń - "A mnie przecież zdrój rzeźbił chyży, wyhuśtała mnie chmur kołyska". Zaś teraźniejszość to dla autora lęk, obawa o jutro, strach przed nadchodzącą śmiercią - "Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało wielkie sprawy głupią miłością".
Tragizm pokolenia Kolumbów to konieczność porzucenia swoich marzeń, planów dla walki z okupantem o wolność i niepodległość Polski.