Odpowiedź :
W Improwizacji (cz. III Dziadów) mamy do czynienia z bohaterem, który kreuje się na romantycznego wieszcza, prowadzącego naród.
Według Konrada poeta ma boską moc (porównuje się ze Stwórcą, bluźni). Jest duchowym przywódcą narodu. Na tym polega dramat wieszcza, z jednej strony chce wyrwać naród z opresji, poprowadzić go, a z drugiej strony sam staje się duchowym tyranem.
Jego poezja miała być orężem w walce o polskie wartości i romantyczne ideały — miała charakter rewolucyjny. Wieszcz był kimś zaangażowanym w losy kraju. Jako jednostka wybitna odgrywał określoną rolę — duchowego przywódcy. Rozpalał odwagę i męstwo w Polakach, przypominał o fundamentalnych wartościach, podsycał ogień walki narodowowyzwoleńczej. Przy czym doskonale zdawał sobie sprawę ze swojej wartości na tle innych:
Depcę was, wszyscy poeci,
Wszyscy mędrce i proroki,
Których wielbił świat szeroki.
Konrad w swojej improwizacji daje się ponieść poetyckiemu duchowi. Według bohatera pieśń, którą tworzy, jest nieśmiertelna, a on sam nie jest zależny od kogokolwiek (nawet Boga). Jego pragnieniem jest władanie sercami Polaków, kierowanie nimi, przewodniczenie nimi — to wszystko jest jednak bardzo skrajne i upodabnia się do tyranii:
Chcę czuciem rządzić, które jest we mnie;
Rządzić jak Ty wszystkimi zawsze i tajemnie
Wieszcz w swojej żarliwości pełnił poniekąd rolę despoty, któremu jednak zależało na dobru narodu. Właśnie to poświęcenie umacniało Polaków w walce o wolność.