Stosunek Mickiewicza do Rosjan - Dziady część III.
Adam Mickiewicz jest jednym z romantycznych wieszczy narodowych Polaków, jego twórczość miała charakter niepodległościowy a wręcz rewolucyjny i jako taka była skierowana przeciwko najbardziej dotkliwemu zaborcy tj. carskiej Rosji. Jednakże wrogość Mickiewicza wobec Rosji nie oznaczała wrogości wobec Rosjan, wieszcz miał znajomych wśród rosyjskich literatów i dysydentów politycznych wrogich caratowi, sympatyzował także z antycarskimi dekabrystami.
Widać to podejście w części III Dziadów, gdzie przedstawiona zostaje postać Bestużewa, który podczas senatorskiego balu trzymał się z Polakami. W scenie tej Mickiewicz dopatruje się pola na zgodę oraz porozumienie między narodami cierpiącymi wszak pod tym samym carskim jarzmem - międzynarodowa niechęć do despotyzmu.
W "Ustępie", Mickiewicz bardzo dosadnie formułuje swoją myśl, Rosjanie są według niego niewolnikami caratu i jego despotycznych instytucji, stąd też nie można ich obarczać odpowiedzialnością za cierpienie narodu polskiego. Oba narody cierpią ze strony tych samych ludzi i obu wspólny interes leży w obaleniu rządzących gnębicieli.
