Miejsce państwa polsko-litewskiego w gospodarce europejskiej w XVI i XVII w.
Okres XVI i XVI wieku to okres, w którym Rzeczpospolita Obojga Narodów była jednym z najbardziej znaczących i najrozleglejszych terytorialnie mocarstw Europy. Mimo tego nie miała ona rozwiniętej sieci manufaktur oraz innych przybytków wytwórczych, tworzących bardziej skomplikowane towary. Nie znaczy to jednak, że nie zajmowała ona ważnego miejsca w ogólnoeuropejskiej gospodarce.
Ze względu na swoje żyzne ziemie oraz rozwój magnackich latyfundiów opartych o folwarki, Rzeczpospolita była największym w Europie eksporterem zboża. Ściągane od Wielkopolski po Ruś ziarno, było na ogół spławiane Wisłą do Gdańska skąd trafiało na rynki Europy Zachodniej, skąd w zamian ściągano wytwory manufaktur i towary luksusowe. Państwo polsko-litewskie nazywano z tego powodu spichlerzem Europy.
Poza zbożem Rzeczpospolita eksportowała na rynki zachodnie również towary gospodarki leśnej; drewno, dziegć oraz futra i inne produkty odzwierzęce. Wywożone z mazurskich, pruskich i litewskich lasów drewno było niezbędne mocarstwom morskim, jako że było podstawowym budulcem okrętów i statków w tym okresie historycznym.
