Podstawową jednostką budowy mięśnia szkieletowego jest sarkomer złożony z dwóch rodzajów włókien: grubego i cieńkiego. Skurcz mięśnia jest konsekwencją powstawania wiązania pomiędzy białkami tworzącymi oba te rodzaje włókien, wsuwania się włókien cieńkich pomiędzy włókna grube i skracania się sarkomeru.
Budowa mięśnia szkieletowego i mechanizm jego skurczu
Mięsień szkieletowy zbudowany jest z miocytów, czyli włókna mięśniowe. Są to długie komórki posiadające wiele jąder. Są one połączone w pęczki mięśniowe.
Każdy miocyt zbudowany jest z mniejszych kurczliwych włókienek zwanych miofibrylami. Każda miofibryla składa się z dwóch rodzajów białek: aktywny i miozyny.
Miofibryle składają się z powtarzających się włókien grubych (zwanych też anizotropowymi) złożonych z dwóch rodzajów miozyny: lekkiej i ciężkiej i włókien cienkich (zwanych też izotropowymi) zbudowanych z białek: aktyny, tropozmiozyny i troponin.
Podstawową jednostką budowy mięśnia szkieletowego jest sarkomer: składający się z pełnego włókna grubego oraz dwóch połówek włókna cieńkiego.
Miozyny ciężkie mają zdolność tworzenia wiązań z aktyną. Zachodzi to w pobudzonym do ruchu włóknie mięśniowym. Cienkie filamenty wchodzą pomiędzy filamenty grube, co powoduje skracanie się sarkomerów i skurcz mięśnia.
Mięśnie szkieletowe stanowią ważny element umożliwiający nam poruszanie się. Mięśnie szkieletowe są to mięśnie poprzecznie prążkowane i mogą być do kości szkieletu przymocowane bezpośrednio lub za pomocą włókien kolagenowych zwanych ścięgnami.
