Romantyczna przyroda
Romantycy przywiązywali dużą wagę do natury. Dużo miejsca poświęcali miejscu człowieka w przyrodzie i wzajemnym relacjom między ludźmi a światem natury. Byli wyczuleni na jej potęgę, piękno i sekrety.
Obraz przyrody u Mickiewicza
Adam Mickiewicz ujmował w swoich dziełach przyrodę w typowo romantyczny sposób. Był świadom jej potęgi i tego, że człowiek jest niczym wobec groźnych żywiołów - co możemy dostrzec w Świteziance i Burzy. Z ochotą wędrował po rodzinnych litewskich lasach i próbował zgłębić tajemnice przyrody. Próbę odmalowania jej niepokojącego, zagadkowego oblicza możemy odnaleźć, czytając o mściwej naturze Świtezianki oraz opisach gęstwin litewskiej puszczy umieszczonych w księdze IV Pana Tadeusza.
Mickiewicz pokazuje jednak, że przyroda może być także swojska i przyjazna człowiekowi, budząca skojarzenia z domem oraz obfitością. Możemy odnaleźć takie obrazy na początku Pana Tadeusza - w Inwokacji, a także w opisie grzybobrania.
