Płaszczyzny świata przedstawionego "Księgi Hioba"
W biblijnej "Księdze Hioba" stykają się ze sobą dwie sfery: sacrum i profanum, płaszczyzny te występują równolegle do siebie co sprawia, że ich relacja jest paralelizmem. Przesłaniem historii o Hiobie jest niepojęty dla śmiertelnego człowieka, operującego w sferze profanum, charakter wyroków bożych.
Sama konstrukcja księgi: przechodzenie od mów Hioba i jego przyjaciół, przez mowy Elihu aż do mów Boga, jest stopniowym przechodzeniem od profanum do sacrum. Odbiorcy są prezentowane coraz bardziej odległe od człowieczych sposoby rozumienia świata i dziejących się na nim wydarzeń.
Bóg zwracając się do Hioba otwarcie wytyka mu, że jako człowiek nie ma on nawet prawa rozumieć jego wyroków, aby mu to unaocznić posługuje się przykładami swoich stworzeń, w tym krokodyla, którego istota ma być dla umysłu ludzkiego niepojęta i całkowicie niezrozumiała. Krokodyl urasta tutaj do rangi symbolu tego jak bardzo różni się płaszczyzna, na której operuje Bóg od płaszczyzny człowieczego zrozumienia.
