Fragment ,,[. ] macamy, gdzie miękcej w rzeczy, / A ono wszędy ciśnie: błąd - wiek człowieczy?.'' przepełniony jest smutkiem. Podmiot liryczny jest zrezygnowany, nie widzi sensu w podejmowaniu dalszych czynności. Życie przypomina mu wymacywanie rzeczy, w celu odnalezienia odpowiedzi, prawd, których potrzebuje człowiek. Stwierdza, że jest to działanie bezsensowne, ponieważ niemożliwym jest odkrycie wszystkiego przed śmiercią. Załamany autor nazywa to błędem.