Dawną poezję z nowożytną, romantyczną łączy według Schlegla synteza tej dziedziny sztuki z filozofią.
Oznacza to, że utwory liryczne przekazują ponadczasowe, uniwersalne prawdy, które są w stanie kształtować i uwrażliwiać odbiorcę.
Tak, jak w antyku, bohaterskie czyny i altruistyczne działania są przedmiotem pieśni. Jednocześnie utwory te ukazują, że szlachetna postawa nie zawsze musi przekładać się na szczęśliwe życie. Często bycie prawym i mężnym ściąga na nas cierpienie, jednak poezja ma uświadamiać nas, że nie należy tego bólu unikać.
Friedrich Schlegel postulował tworzenie poetyckiej poezji, czyli takiej, która wykracza ponad wszelkie literackie formy i przyziemne odczucia czy reguły przyjęte przez świat.
Artyści powinny w swoich dziełach wznosić się ponad to, co literaturze było do tej pory znane.
Schlegel uważał, że twórczości nie powinno się zamykać w ramach narzucanych przez gatunki literackie. Zamiast tego powinno się łączyć zarówno gatunki, jak i rodzaje, tworząc formy dotąd nieznane.
#SPJ4