Historia św. siostry Faustyny!

Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 w Głogowcu, wsi położonej obok Świnic Warckich[3]. Była trzecim z dziesięciorga dzieci Stanisława Kowalskiego i Marianny z domu Babel. Jej ojciec był rolnikiem, miał pięć hektarów ziemi, zajmował się również ciesielstwem, matka natomiast była gospodynią domową[4]. Otrzymała chrzest z rąk ks. Józefa Chodyńskiego w kościele świętego Kazimierza w Świnicach Warckich dwa dni po narodzinach, 27 sierpnia[5][6][a]. Jej rodzicami chrzestnymi byli Konstanty Bednarek i Marianna Szewczyk[7]. W 1914 przyjęła pierwszą komunię[8]. Dwa lata później rozpoczęła naukę w szkole podstawowej w Świnicach Warckich, lecz po ukończeniu trzech klas musiała zrezygnować z dalszej edukacji, aby zwolnić miejsce młodszym dzieciom[7].

Mając 16 lat, w 1921 roku, podjęła pracę u Leokadii i Kazimierza Bryszewskich w Aleksandrowie Łódzkim[7][9]. Prowadziła dom i opiekowała się ich synem[7]. Po roku służby wróciła do domu i oznajmiła rodzicom zamiar wstąpienia do zakonu, lecz dwukrotnie spotkała się ze stanowczą odmową[9]. Jesienią wyjechała do Łodzi, gdzie zamieszkała u ciotecznego brata swojego ojca, Michała Rapackiego, zarabiając jako służąca u tercjarek franciszkańskich[5]. Od lutego 1923 pomagała w prowadzeniu domu Marcjanny Sadowskiej, właścicielki sklepu z artykułami spożywczymi przy ul. Abramowskiego 29 w Łodzi[10][7].

W 1924, podczas zabawy tanecznej w łódzkim parku „Wenecja” doznała widzenia umęczonego Jezusa, który wydał jej polecenie wstąpienia do zakonu[11][12]. Bez zgody rodziców udała się do Warszawy. Zatrzymała się w Ostrówku, gdzie do 1925 pracowała u Aldony i Samuela Lipszyców, znajomych ks. Jakuba Dąbrowskiego, proboszcza parafii św. Jakuba w Warszawie[13].

Helena Kowalska dojeżdżała do stolicy, aby znaleźć zgromadzenie zakonne, które chciałoby ją przyjąć[12]. Wielokrotnie spotykała się z odmową[14][7][12]. Ostatecznie przełożona warszawskiego domu Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, matka Michaela Moraczewska, wyraziła chęć przyjęcia jej do zakonu, wskazując jednak, że warunkiem niezbędnym do stania się członkiem wspólnoty jest wpłata posagu[15][12]. Helena Kowalska przez kolejny rok opiekowała się dziećmi Lipszyców, zarabiając w ten sposób na wyprawkę[7].

Życie konsekrowane

Edytuj

1 sierpnia 1925[5], mając wymaganą kwotę, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i rozpoczęła postulat. W klasztorze pełniła obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki[15]. W sierpniu tego samego roku, wyjechała do willi letniskowej Zgromadzenia w Skolimowie[10][15]. Podczas pierwszego etapu jej życia klasztornego mistrzynią postulatu była m. Janina Olga Bartkiewicz[7]. Ostatnie miesiące postulatu odbyła pod kierunkiem m. Małgorzaty Gimbutt[10] w domu nowicjatu w Józefowie pod Krakowem (obecne Łagiewniki), dokąd przyjechała 23 stycznia 1926.

30 kwietnia 1926 uczestniczyła w obłóczynach. Przyjęła czarno-biały habit oraz imię Maria Faustyna[5][16]. Swój dwuletni nowicjat w charakterze Siostry rozpoczęła pod kierunkiem Marii Józefy Brzozy[16]. 30 kwietnia 1928 złożyła pierwsze śluby zakonne (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa), składane na rok i ponawiane każdego roku, aż do czasu złożenia wieczystej profesji[10][17]. Uroczystościom przewodniczył bp Stanisław Rospond. Do klasztoru w Łagiewnikach przyjechali też rodzice siostry Faustyny[7].

W czerwcu 1929, po pobycie w Wilnie i w warszawskim domu przy ul. Żytniej, zamieszkała w nowo powstającym klasztorze na Grochowie, przy ul. Hetmańskiej[10][17]. Rok później przyjechała do Płocka, gdzie w domu klasztornym przy Starym Rynku przebywała ponad dwa lata. Wykonywała tam obowiązki sprzedawczyni w sklepie piekarniczym. Przez kolejne lata wyjeżdżała pracować m.in. do Kiekrza i Białej[10][17]. 1 grudnia 1931 Faustyna rozpoczęła III probację pod kierunkiem m. Małgorzaty Gimbutt. Dwa lata później udała się do Krakowa, gdzie 1 maja 1933 złożyła śluby wieczyste. Ceremoniom przewodniczył bp Stanisław Rospond[10][18].

27 maja 1933 wyjechała do Wilna, z którego skierowała w świat przesłanie Miłosierdzia Bożego[19], przebywając tam z przerwami do 1936[10][20]. Zajmowała się tam przyklasztornym ogrodem[21]. 21 marca 1936 Maria Faustyna Kowalska została przeniesiona z domu zgromadzenia w Wilnie do Walendowa, a po kilku tygodniach do Derd. Na ostatnie miejsce przeprowadzki wyznaczono jej dom w Krakowie, dokąd przyjechała 11 maja 1936 i przebywała aż do śmierci.