Ksiądz całkiem słusznie nadał Irence przezwisko „panna z mokrą głową” ze względu na jej żywiołowy charakter, jednak przezwisko to nie oddaje w pełni charakteru dziewczynki, ponieważ pomija drugą ważną stronę jej osobowości, dzięki której poznajemy Irenkę jako osobę zaradną, odpowiedzialną i o wielkim sercu.
Argumenty na słuszność przezwania Irenki „panną z mokrą głową”:
- Irenka już od czasów niemowlęctwa była krzykliwa i rozpierała ją energia.
- Jako dziecko była szalenie żywiołowa, dlatego jej nogi ciągle były posiniaczone, a jej włosy potargane.
- Wciąż wpadały jej do głowy szalone pomysły, na które nie wpadłby nawet największy łobuz – łapała krowy za rogi, wspinała się na drzewa i próbowała wjechać na koniu na dach stodoły, właziła do komina, a nawet strzelała z dubeltówki.
- Nocami, zamiast spać jak każda grzeczna dziewczynka, włóczyła się z psem po okolicy.
„Panna z mokrą głową” to powieść opublikowana po raz pierwszy w roku 1932, której autorem jest Kornel Makuszyński. Autor opowiada w niej o losach rezolutnej dziewczynki, Irenki Borowskiej.
#SPJ1
