W chwili powstawania statutu Bolesława Krzywoustego książę Henryk Sandomierski nie był pełnoletni, dlatego jego dzielnica przypadła Władysławowi II Wygnańcowi, który władał jednocześnie dzielnicą senioralną.
Z tego powodu, kiedy przyznawano dorosłemu już Henrykowi Sandomierskiemu jego dzielnicę, wydzielono ją właśnie z obszaru senioralnego.
W czasie swojego panowania Bolesław Krzywousty organizował liczne akcje podboju i chrystianizacji Pomorza i stopniowo przyłączał te ziemie do Polski. Dlatego w czasie rozbicia dzielnicowego Pomorze traktowano jako nowy teren i zastosowano wobec niego szczególne środki.
Pomorze Gdańskie stało się częścią dzielnicy senioralnej i miało być władane przez każdego kolejnego seniora. Jednym z zadań każdego zwierzchnika tych terenów było zapobieganie buntom religijnym.
1144-1146 - wojna domowa zakończona wygnaniem Władysława II, jego ziemie przejął Bolesław Kędzierzawy,
1166 - śmierć Henryka Sandomierskiego, jego ziemie przypadły Kazimierzowi Sprawiedliwemu,
1194-1202 - kolejna wojna domowa zakończona upadkiem senioratu, władzę w dzielnicy senioralnej przejął Leszek Biały,
1210 - dokonano nowego podziału dzielnic:
1250 - sprzedano ziemię lubuską Marchii Brandenburskiej,
W okresie rozbicia dzielnicowego najbardziej podzieliła się dzielnica śląska, ponieważ po wygnaniu Władysława II Śląsk został oddany we władanie jego synom, którzy później podzielili ten teren między własne dzieci.
Najmniejsze podziały zaszły w Małopolsce, ponieważ ta dzielnica składała się z dwóch ziem (sandomierskiej i krakowskiej), które, niezależnie od sytuacji, zawsze pozostawały pod rządami jednej osoby.
#SPJ1
