Odpowiedź :
W „Legendzie o świętym Aleksym” mamy do czynienia ze wzorcem osobowym ascety.
Święty Aleksy jest doskonałym przykładem średniowiecznego ascety — świętego. Urodził się jako potomek księcia, jednak wyrzekł się bogactw ziemskich i opuścił dwór oraz swoją świeżo poślubioną małżonkę (za jej przyzwoleniem), by resztę życia podporządkować całkowicie Bogu i doskonalić się w cnocie. Został pustelnikiem, żyjącym w samotności i ubóstwie. Praktykował pokutę, przez samobiczowanie, ponieważ postrzegał własne ciało jako siedlisko zła. Utrzymywał się z żebractwa, a wszelkie cierpienia, jakie go spotykały, składał Bogu w ofierze. Kiedy wrócił do rodzinnego miasta, nie został rozpoznany i w końcu umarł pod schodami własnego domu rodzinnego. Po jego śmierci miały miejsce liczne cuda, jak chociażby samoczynne bicie dzwonów w chwili, kiedy skonał, czy uzdrowienia.
Odpowiedź do podpunktu a:
Typ piśmiennictwa opisujący żywoty świętych oraz związane z nimi legendy to hagiografia, której początków należy szukać w średniowieczu.
Wzorce osobowe średniowiecza
W literaturze średniowiecza propagowano trzy główne wzorce osobowe:
- Asceta – całkowicie oddany Bogu, spędzający czas pokutując i czyniąc dobro
- Rycerz – wierny Bogu jak i królowi, lojalny wobec pozostałych rycerzy, honorowy.
- Władca – uważany za wybrańca Boga, namaszczonych przez niego do pełnienia ziemskich obowiązków. Odznaczał się wiarą w Boga i szacunkiem do kościoła, odwagą i gotowością do walki na czele swojej armii oraz sprawiedliwością i mądrościom wobec poddanych.
#SPJ4