Trzy argumenty w obronie religii chrześcijańskiej w „Quo Vadis”:
1. Chrześcijaństwo wprowadza w życie wartości moralne, dzięki którym świat staje się bardziej przyjaznym do życia miejscem.
Grek Chilon Chilonides tak mówił o chrześcijanach: „Jacyś dobrzy ludzie ci chrześcijanie, a tak źle o nich mówią! O bogowie! Taka to sprawiedliwość na świecie. Lubię jednak tę naukę za to, że nie pozwala zabić. Ale jeśli nie pozwala zabijać, to nie pozwala zapewne ani kraść, ani oszukiwać, ani fałszywie świadczyć, a więc nie powiem, żeby była łatwą. Uczy ona widocznie nie tylko uczciwie umierać, jak uczą stoicy, ale i uczciwie żyć”.
2. Chrześcijaństwo i jego wyznawcy są w stanie sprowadzić ze złej drogi i oczyścić dusze nawet największych nikczemników (np. wspomniany już wcześniej Chilon oraz Winicjusz, którzy ostatecznie uwierzyli w Boga i przyjęli chrzest św.).
3. Chrześcijaństwo nikogo nie wywyższa i wszystkich ludzi traktuje na równi, jako dzieci jednego Boga.
„Quo Vadis” jest powieścią historyczną, napisaną przez Henryka Sienkiewicza, wydana po raz pierwszy w roku 1896, ale wcześniej publikowana w odcinkach na łamach m.in „Gazety Polskiej”. Jest to jeden z najpopularniejszych utworów tego autora, który z pewnością przyczynił się do otrzymania przez Sienkiewicza nagrody Nobla za całokształt twórczości. Akcja książki toczy się w Rzymie, w czasach Nerona. Główny wątek powieści to uczucie pomiędzy Ligią (chrześcijanką) i Winicjuszem (patrycjusz rzymski). Osobny wątek stanowi historia prześladowania chrześcijan oraz opis samego Nerona.
#SPJ1
