Orzeszkowa w swojej noweli opisuje dramaty pojedynczych osób poległych w Powstaniu Styczniowym i choć nie jest w stanie wymienić ich wszystkich, to jednak stara się oddać hołd również tym bezimiennym, o których historia milczy. Słowami wypowiadanymi przez stary dąb tak opisuje powstańców: „Byli to młodzi ludzie, różnie ubrani i różnie uzbrojeni, ale wszyscy nosili czworokątne czapki barwy amarantowej lub polnych chabrów”. Można więc wnioskować, że powstańcy byli młodzi i wywodzili się z różnych środowisk społecznych. Wszyscy byli też odważni i męscy. Mimo że z poświęceniem oddawali się walce o wolność Ojczyzny, ponieważ odbierali to jako swój obowiązek, to jednak tęsknili za tym, co pozostawili za sobą. Opowiada nam o tym leśna brzoza, wspominając Marysia: „Gdzieś w głębi duszy pozostał tym, kim był naprawdę: młodym naukowcem, przepojonym miłością do wiedzy, świata i całej natury. Nierzadko dzielił się swoją wiedzą na temat roślin i owadów z innymi powstańcami. Ich twarze rozjaśniały się wtedy, ich myśli odbiegały od bitewnego zgiełku i zabijania, wspólnie pochylali się nad jakimś żyjątkiem i słuchali, co młody naukowiec miał im do powiedzenia. Nocami Maryś sporo rozmawiał z Jagminem, który ciągle wspominał ukochaną Anielkę”. Natomiast koniec opowiadania z pewnością świadczy o prawdziwym heroizmie powstańców, którzy nawet zdając sobie sprawę z beznadziejności swojego położenia, rezygnują z możliwości ucieczki i z godnością walczą z wrogiem do samego końca.
„Gloria Victis” to jedno z opowiadań powstańczych napisanych przez Elizę Orzeszkową w zbiorze pod tym samym tytułem. Nowela jest opowieścią o zapomnianym wydarzeniu historycznym, które miało miejsce podczas powstania styczniowego, a mianowicie o heroicznej bitwie oddziału dowodzonego przez Romualda Traugutta.
#SPJ1