Uzupełnienie poniższego tekstu
Podstawową odmianą języka polskiego, odgrywająca główną rolę w kulturze, jest język ogólny. Najbardziej poprawną odmianą języka ogólnego jest język standardowy. Współczesną polszczyznę dzielimy na język ogólny i dialekty. Na terytorium Polski tradycyjnie wyróżnia się pięć podstawowych dialektów: mazowiecki, małopolski, wielkopolski, śląski i mieszany. Język ogólny występuje na terenie całego kraju zaś dialekty i gwary tylko w danych rejonach.
Różnice między językiem ogólnym a gwarami dotyczą głównie słownictwa. Udział w życiu współczesnym zmusza nas do kontaktów z osobami należącymi do różnych grup społecznych i środowiskowych np. wspólnoty zawodowej, grupy środowiskowej czy grupy rówieśniczej.
Wyznacznikami języków wśród środowiskowych (np. slangu młodzieżowego) i zawodowych (nazywanych socjolektami) są charakterystyczne słownictwo, żargon oraz profesjonalizmy. Przykładem języka środowiskowego jest język hipsterów natomiast języka zawodowego język prawniczy.
Cechą żargonu jest intencjonalna tajność.
Ważne są też odmiany stylistyczne polszczyzny. Każdy styl (np. styl literacki) odznacza się swoistymi cechami wynikającymi z doboru określonych środków językowych. Wybierając styl wypowiedzi, musimy wziąć pod uwagę, kim jest nasz rozmówca.
Gwara środowiskowa to odmiana języka charakterystyczna dla danego środowiska, np. prawników, lekarzy czy inżynierów.
Socjolekt to odmiana języka charakterystyczna dla danej grupy społecznej.
Żargon to inaczej środowiskowa odmiana języka.
Slang to potoczna odmiana języka.
#SPJ1
