Odpowiedź:
Orzeczenia czasownikowe : Orzeczenie czasownikowe, orzeczenie proste – orzeczenie, wyrażone pojedynczym wyrazem, który jest osobową formą czasownika. Wyrażone najczęściej czasownikiem w formie osobowej[1], np. Banknoty dotarły do Europy w XVII wieku. Nazywa czynność, którą wykonuje podmiot. Odpowiada na pytania: co robi? co się z nim dzieje? w jakim znajduje się stanie?
Orzeczenie imienne: Orzeczenie imienne, orzeczenie złożone – w składni jeden z rodzajów orzeczenia, złożony z łącznika będącego elementem czasownikowym, w zgodzie z podmiotem, i orzecznika (o charakterze imiennym)[1].
Łącznik przeważnie jest osobową formą czasowników „być”, „zostać”, „stać się”, a orzecznik najczęściej rzeczownikiem, przymiotnikiem, przysłówkiem, imiesłowem, zaimkiem rzeczownym i przymiotnym, liczebnikiem[2] – na przykład:
Wyjaśnienie:
mAM NADZIEJĄ ŻE DOBRZE
