Stokrotka
W małym domku pośrodku lasu mieszkało rodzeństwo: chłopiec imieniem Szymon i dziewczynka - Nicola. Kiedy rodzice wychodzili, dzieci bawiły się w różne wymyślane przez siebie zabawy.
Pewnego dnia Nicola nagle wpadła w zły humor. Chwyciła leżące w koszyku jabłko i już miała nimi rzucić w Szymona, gdy nagle zobaczyła ogromnego pająka, gramolącego się spod koszyka. Przestraszyła się, zamachnęła pochwyconą miotłą, a wtedy pająk przemówił:
- Nie róbcie mi krzywdy, jestem wróżką. I na potwierdzenie tych słów, przemienił się w śliczną dziewczynkę.
Zdumiały się dzieci i zapytały, co wróżkę do nich sprowadza.
- Ponieważ nie zrobiłyście mi krzywdy, zdradzę wam tajemnicę. Nieopodal, za rzeczką jest ogród pełen kwiatów. Pośrodku ogrodu rośnie niepozorna stokrotka – to zaczarowana księżniczka. Czeka ona na odczarowanie i trzeba się pospieszyć, bo gdy kwiat zgubi płatki, księżniczka już na zawsze zostanie kwiatem. A wystarczy tylko przemówić do kwiatu, aby go odczarować.
I jak stała tak zniknęła. A dzieci zostały sam na sam z tajemnicą - bez dokładnych wskazówek, gdzie ów ogród z tajemniczą stokrotką się znajduje.
Dzieci jednak tak przejęły się dolą księżniczki, że pomimo braku jakichkolwiek wskazówek ruszyły na poszukiwanie stokrotki.
Mijały dni, tygodnie, dzieci traciły powoli nadzieję, gdy zobaczyły rzeczkę i ogród.
- To musi być tam – szepnęła Nicola i pobiegła w kierunku kwiatów. Ogród był przeogromny i kwiatów było w nim w bród, stokrotek jednak nie znalazły. Kiedy miały już się poddać zobaczyły ją – małą roślinkę z kwiatem, który miał jeden płatek. Szymon podbiegł i przemówił do kwiatu. Zagrzmiało i nagle stanęła przed nimi mała dziewczynka – uśmiechała się serdecznie.
- Dziękuję wam za odczarowanie. Teraz mogę wrócić do domu!
Całą trójka objęła się i wyściskała, tak byli szczęśliwi.
Czas na morał opowieści, który mówi nam o tym, że wytrwałość zostanie nagrodzona, podobnie jak dobroć serca. Z tą nauką pozostawiam was i dzieci i ruszam na poszukiwanie kolejnych baśni.
