Odpowiedź:
Blaise Pascal (Błażej Paskal) żył w latach 1623 - 1662 r. Ów francuski filozof, a także matematyk oraz fizyk, a także publicysta, powszechnie uważany jest za następcę Kartezjusza a zarazem prekursora nurtu egzystencjalistycznego. Pascal głosił zasadę oddzielności między nauką a religią oraz rozumem i wiarą. W 1653 r. zaangażował się w spór teologiczny, jaki rozgorzał pomiędzy wyznawcami jansenizmu a jezuitami. Jego owocem w dorobku pisarskim Pascala są "Prowincjałki". Utwór ten stał się swoistą perełką francuskiej literatury. Pascal skonstruował także arytmometr, dokonał sformułowania prawa podzielności liczb całkowitych na zasadzie sumowania cyfr. Jego osiągnięciem na polu matematyki jest także opracowanie metody wyznaczania współczynników dwumianu dowolnego stopnia oraz opracowanie metody indukcji matematycznej. Pascal jawi się także jako prekursor metod całkowych w obliczaniu pól i objętości. Był wreszcie także badaczem zjawisk hydrostatycznych, formułując w 1653 r. jedno z głównych praw hydrostatyki, które od jego nazwiska nazwane zostało prawem Pascala.W początkach swojej drogi filozoficznej Pascal znajdował się pod istotnym wpływem poglądów kartezjańskich. Chciał jednakże owo kartezjańskie kryterium jasności oraz wyraźności zastosować także wobec zagadnień, interesujących go w sposób szczególny, jak etyka czy religia. Jak miało się wkrótce okazać, Pascal zrozumiał, iż podejście takie skazane jest na niepowodzenie. Zrozumiawszy to, filozof wpędził się w zniechęcenie oraz depresję. Doszedł nawet wówczas do wniosku, że wiedza pozbawiona jest sensu, stanowi próżność i szaleństwo, rozum zaś ludzki w zetknięciu z najistotniejszymi zagadnieniami o charakterze etycznym i religijnym skazany jest na kompletną bezradność i nieudolność. Uznawszy, że rozum nie jest w stanie wywieść człowieka z chaosu powątpiewania, filozof zrezygnował z pokładania nadziei w kompetencjach rozumu, opowiadając się za inną władzą poznawczą - sercem. Mamy zatem do czynienia z porządkiem rozumu oraz porządkiem serca. Konfrontacja ich wypada dla Pascala nader wyraźnie:
"Serce ma swoje prawa, których rozum nie zna."
Człowiek, w obrębie którego według Pascala dochodzi do spotkania się świadomości oraz materii, z jednej strony cechuje się wielką, niesłychaną wręcz godnością, z drugiej jednakże strony stanowi coś niezwykle kruchego i mizernego. Pochodzi stąd słynne stwierdzenie autorstwa Pascala:
"Człowiek jest najwątlejszą trzciną, ale trzciną myślącą."
Bytując w świecie, człowiek dokonuje odkrycia, iż jest przede wszystkim czymś bardzo słabym. Odkrywając swoją słabość człowiek dochodzi równocześnie do zrozumienia, iż otaczająca go rzeczywistość wydana jest na łup przypadkowości oraz zjawisk, które zdają się pozornie nic nie znaczyć. Tak naprawdę jednak znaczenie owych przepadków jest nader istotne. Pascal ujął ten fakt w jednym ze swych aforyzmów, w którym głosił, że jeśliby nos Kleopatry był nieco dłuższy bądź też odrobinę krótszy, niż był w rzeczywistości, oblicze naszej planety mogłoby wyglądać kompletnie inaczej, niż ma to miejsce.
Wyjaśnienie: Mam nadzieje że pomogłamto