Zło jest czymś niepożądanym, co nie powinno istnieć, a jednak towarzyszy nam od zarania dziejów ludzkości. Jak długo istnieje zło, tak długo człowiek stara się mu przeciwstawić. Buntuje się, niegodząć się z tym wszystkim, co jest niezgodne z jego wizją świata i rzeczywistości.
Buntownikiem jest Konrad, bohater dramatu Adama Mickiewicza „Dziady. Część III”.
Główny bohater utworu buntuje się przeciw złu i cierpieniu jakie dotknęło jego naród. Nie może patrzeć na męczeństwo współwięźniów, na koleje ofiary represji popowstaniowych, Swój gniew wyraża najpierw w pieśń zemsty, pełnej goryczy, buntu i nienawiści. Wampiryczna pieśń wzywa do picia krwi wrogów "Zemsta, zemsta, zemsta na wroga,/ Z wrogiem i choćby mimo Boga!" Chce wzbudzić w innych nienawiść wobec wroga i żądzę zemsty.
Później w porywie gniewu Konrad buntuje się również przeciwko Bogu. W „Wielkiej Improwizacji” żąda władzy nad ludźmi. Jego bunt przeciw Bogu ostatecznie zamknął się w nazwaniu Stwórcy carem.
Bunt Konrada podjęty został w imię szczytnej idei – chęci przyjścia z pomocą uciemiężonej ojczyźnie. Jego „nadczułóść serca“ pozwala mu identyfikować się z cierpieniem całego narodu: „Nazywam się Milijon/ Bo za miliony kocham i cierpię katusze.“
Zło, które według filozofa Gottfrieda Wilhelma Leibniza jest brakiem dobra w postępowaniu człowieka, owładniętego grzechem pychy, kłamstwem, wszelkimi żądzami, dające wyeraz jego niedoskonałości staje się przyczyną cierpienia Polaków po upadku powstania styczniowego. Władze carskie stosowały liczne represje wobec narodu polskiego (rusyfikaca), co miało na celu jego wynarodowienie. Młodzi Polacy byli też przesladowani, więzieni, bici i wyworzeni na Sybir. Męczeństwo Polaków ukazał poeta szczególnie w „Scenie więziennej“ dramatu. Sprawcą wszelkiego zła jest senator Nowosilcow, namiestnik cara, który aby przypodobać się carowi prześladuje litweską młodzież, doszukując się we wszystkim spisków. Za cel postawił sobie zniszczenie Polaków, kierując atak na dzieci i młodzież, aby w zarodku zdusić nadzieję w przyszłych pokoleniach.
Człowiek od zawsze buntował się przeciwko złu tego świata, co pokazuje literatura. Choć jego bunt często bywa przejawem pychy, to zawsze ma na celu dobro innych.
