Przedstawiony przez Gombrowicza dworek w Bulimowie jest karykaturą dworku w Soplicowie.
Sposób w jaki Gombrowicz przedstawia nam życie dworku w Bolimowie wyraźnie wpisuje się w jego walkę z formą. Opisując dworek, chce on zawalczyć z mickiewiczowskim obrazem Soplicowa, pełnym tradycji i specyficznej etykiety.
Pierwszą różnicę widzimy już w momencie powitania, kiedy w Bolimowie nie widzimy porządku jaki panuje w Soplicowie. Zamiast tego dostajemy bratającego się z parobkiem Miętusa, który burzy obraz szlacheckiej etykiety. W Soplicowie rozmawia się o rzeczach ważnych, a w Bolimowie rozmowy nie mają głębszego sensu. Są tylko dodatkiem do przesadnej celebracji posiłku. Również stosunek do służby nie jest taki sam. U Gombrowicza widzimy wyraźny dystans pomiędzy Hurleckimi i ich poddanymi. Za nieposłuszeństwo dostać oni mogą nwet "po gębie". Soplica jest natomiast wzorem gospodarza i darzony jest szacunkiem przez swoją służbę.
Powyższe przykłady wskazują na to, że Gombrowicz chciał pokazać znany nam z Pana Tadeusza opis życia szlachty w sposób karykaturalny. Chciał uwypuklić jego wady zamiast zalet. Mickieicz pisząc swoją powieść ku pokrzepieniu serc chiał uzyskać efekt zupełnie odmienny.
Pan Tadeusz to napisana przez Adama Mickiewicza, dwutomowa epopeja narodowa. Na kartach dwunastu ksiąg, pisanych wierszem opisane zostały szlacheckie historie rodu Sopliców.
Pimko i Józio to bohaterowie awangardowej powieści Witolda Gombrowicza "Ferdydurke". Pod przykrywką historii powrotu początkującego literata Pimki do gimnazjum przedstawiana nam jest opowieść poruszająca problemy społecznego konformizmu i kształtowania się człowieka w procesie dorastania.
