Odpowiedź:
Pan Tadeusz – podobnie jak Iliada – rozpoczyna się inwokacją – do Litwy i Matki Boskiej, a pamiętamy, że Homer zwracał się do muzy. W obu przypadkach pada prośba o pomoc i natchnienie przy tworzeniu dzieła.
Mickiewicz zachowuje stałą liczbę sylab w wersach przez cały utwór (pisany trzynastozgłoskowcem), Homer pisał heksametrem.
Polski wieszcz dba o realizm szczegółu – np. w opisie Soplicowa, stołu i siedzących przy nim biesiadników, serwisu z porcelany, grzybów, roślinności litewskiej itd. Przykładem pamiętnym z Iliady jest opis tarczy Achillesa.
Sceną batalistyczną wzorowaną na Homerze jest Mickiewiczowski opis ostatniego zajazdu szlacheckiego (z tym, że ma cechy komiczne), również retrospekcja najazdu Moskali i śmierć Stolnika. Z Iliady można przywołać pojedynek Hektora z Achillesem.
Porównanie homeryckie (przykład – początek pojedynku Hektora z Achillesem) często występuje też w Panu Tadeuszu.
Narrator w obu eposach jest zdystansowany, wszechwiedzący, trzecioosobowy – sam ujawnia swoje uczucia tylko w inwokacji.
Zgodnie z definicją gatunku oba utwory ukazują dzieje bohaterów na tle wielkiego wydarzenia lub przełomu historycznego. Homer tłem takim uczynił wojnę trojańską, Mickiewicz – marsz Napoleona przez Europę na wschód.
