Adam Mickiewicz urodził się 24 XII 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka, zmarł 6 XI 1855 r. w Konstantynopolu. Był synem Mikołaja, adwokata przy sądach nowogródzkich, i Barbary z Majewskich. Po ukończeniu szkół dominikańskich w Nowogródku wstąpił w 1815 r. na uniwersytet w Wilnie, gdzie uzyskał solidne wykształcenie w zakresie filologii klasycznej, literatury ojczystej i historii. Od września 1819 r. objął posadę nauczyciela szkoły średniej w Kownie. Należał w owych czasach do Towarzystwa Filomatów oraz do tajnego Towarzystwa Filaretów i z tego powodu został osadzony w więzieniu (w klasztorze ojców Bazylianów w Wilnie), gdzie przebywał od 23 X 1823 r. do 21 IV 1824 r. Następnie został zesłany do Rosji. Przebywał m.in. w Petersburgu, Odessie i Kownie. W Rosji poznał wielu tamtejszych wybitnych pisarzy. W 1829 r. znalazł się w Niemczech, a następnie w Rzymie, gdzie dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego W kwietniu 1831 r. wyruszył - przez Genewę i Paryż - do Wielkopolski, którą opuścił w marcu 1832 r., po czym przez Drezno udał się z powrotem do Paryża. Tam ożenił się w 1834 r. z Celiną Szymanowską. W 1839 r. objął w Lozannie katedrę literatury rzymskiej, a w latach 1840-1844 był profesorem w katedrze literatur słowiańskich, utworzonej w Collège de France. W 1844 r. za swą antyklerykalną postawę i propagowanie idei Andrzeja Towiańskiego został zawieszony w czynnościach profesora. W lutym 1848 r. przebywał w Rzymie, gdzie uzyskał audiencję u papieża Piusa IX, a później zorganizował ochotniczy legion polski. Po objęciu władzy przez Napoleona III zaniechał działalności politycznej i podjął pracę jako bibliotekarz w paryskiej Bibliotece Arsenału. We wrześniu 1855 r. wyjechał do Konstantynopola z zamiarem tworzenia oddziałów polskich mających wystąpić przeciwko Rosji. W mieście tym zmarł nagle, najprawdopodobniej na cholerę. Jego prochy zostały przewiezione do Paryża, a obecnie spoczywają w podziemiach katedry wawelskiej.
W swych tomach poezji, wydanych w 1822 1823 r., a obejmujących Ballady i romanse, Il i IV część Dziadów oraz powieść poetycką Grażyna, wprowadził jako pierwszy twórca w literaturze polskiej elementy romantyczne. W tych dziełach powrócił do wierzeń i wyobraźni ludowej. W Odzie do młodości natomiast prawa młodości podporządkował służbie nadrzędnemu ideałowi. W Rosji napisał Sonety krymskie (1826 r) i Konrada Wallenroda. W 1832 r. stworzył III cz. Dziadów i Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, a w 1834 r. - Pana Tadeusza. W Paryżu prowadził też bardzo żywą działalność publicystyczną (czasopismo polityczne „Pielgrzym Polski” oraz założony w 1849 r. i redagowany przez niego dziennik „Trybuna Ludów”, wychodzący w języku francuskim).
Adam Mickiewicz jest uznany za polskiego wieszcza narodowego.
Wyjaśnienie:
Mam nadzieję, że pomogłam
