Zosia za życia była najpiękniejsza dziewczyną we wsi. Pasterka nie zaznała troski ani prawdziwego szczęścia. Pogardzała miłością, będąc obojętna i oziębłą. Choć miała wielbicieli, darzących ją szczerą, prostą miłością, to drwiła z nich. Żyła marzeniami, nie dbała o realny świat. Po śmierci błąka się, gnana przez wiatr, pomiędzy niebem a ziemią, dręczona metafizyczną nudą i poczuciem pustki. Pragnie odnaleźć sens ziemskiej egzystencji, określić w niej własne miejsce.
