Odpowiedź :
Odpowiedź:
Na skraju jedwabistej chmurki, co w blasku nocy niosła się przez łąk pagórki, spoczywała Synnefo, bogini młoda, córa księżyca Pani, Selene. Zawzięta do zadania, na rozkaz swej matki, miała siedzieć i pilnować przebiegu nocnej zmianki. Nie wolno jej było opuszczać swej chmurki, lecz było jej nudno. Ziewając co trochę, zerknęła na pole i wnet dostrzegła wśród owiec młodzieńca. Młodzieniec ten piękny, wręcz bardzo ponętny. Jakby rzeźbiony na Olimpie. Synnefo odciągnięta rozkoszą widoku, zapomniała o wszelkich zakazach. Opuściła więc chmurkę i porwać się dała w ramiona młodzieńca. Zapominając o troskach, oddała się zabawom ludzkim. Wnet Selene wróciła na chmurkę, lecz nigdzie nie mogła wypatrzeć swojej córki. Wreszcie znalazła panienkę roześmianą, leżącą w ramionach pasterza młodego. Kipiała z niej wściekłość, więc bez zastanowienia, rzuciła zaklęcie i snem wiecznym chłopca obdarzyła. Zrozpaczoną Synnefo na chmurce uwięziła. I odtąd gdy młoda Synnefo nad łąką przefruwa jej łzy leją się wszędzie, przesiąkając ziemie bólem złamanego serca.
Odpowiedź:
Zeus wraz z Herą siedzieli na szczycie Olimpu popijając winem swe boskie śniadanie. Rozmawiali o nadchodzącym przyjęciu z okazji wręczenia bogom darów od śmiertelników. Nagle, gdy doszło do tematu, które z nich powinno być gospodarzem uroczystości, zaczęli się kłócić. Hera nie wytrzymała napięcia i odbiegła. Była niezwykle rozdrażniona awanturą. Usiadła na kamień i z nerwów poleciała jej łza. Gdy ta upadła na kamień, niebo zachmurzyło się. Rozpętała się burza i gdy pierwszy piorun uderzył w ziemię, pojawiła się ona - Aquelina. Miała lśniące, błękitne włosy z złotą spinką w kształcie kropli we włosach. Ubrana była w jasnoniebieską szatę przepasaną puchowym niczym burzowe chmury pasem. Na stopach miała piękne sandały przypominające pioruny.
Wraz z jej pojawieniem się Hera zszokowała się niezmiernie. Była zachwycona i zdumiona. Wten, gdy Aquelina zobaczyła jej stwórczynię, rzekła: "O matko! Bądźże pozdrowiona!". Widać było, że pomimo nieprzyjemnych powodów powstania była niezwykle radą, skromną dziewczyną. Potrafiła ona każdą swą emocją zmieniać pogodę na całym świecie. Gdy była szcześliwa - słońce dopieszczało bogów i ludzi, gdy zaś smutna - niebo płakało razem z nią.
Stąd też została nazwana boginią pogody. Ze względu też na swój nieskazitelny charakter, zakochani w niej mężczyźni nazywali ją boginią skromności.
Wyjaśnienie:
Aquelina (czyt. Akfelina)
mam nadzieję, ze jest okej