1. Polacy zniewoleni przez zaborców zostali zmuszeni do obrony własnej kultury i tożsamości narodowej. Kultura, wobec braku niepodległego państwa, stała się swego rodzaju formą istnienia narodu i wyrazem narodowej tożsamości. Było tak tym bardziej, że walkę z kulturą polską podjęli wszyscy zaborcy, zdając sobie sprawę z tego, iż jej rozwój sprzyja utrzymywaniu się poczucia odrębności narodowej w społeczeństwie polskim. Wyrazem tej polityki zaborców była dążenie do germanizacji i rusyfikacji Polaków. Metodą było zwalczanie polskiego szkolnictwa oraz usuwanie polskiego języka z życia publicznego, w tym ze szkół, likwidowanie bibliotek polskich, usuwanie lekcji historii ze szkół.
2. W Polsce oddziaływanie tego nurtu myśli przejawiało się początkowo głównie w literaturze, która w kraju pod zaborami nie tylko przeciwstawiała się literackiemu romantyzmowi, głosząc wiarę w postęp i zdobycze nauki, ale także postulowała kulturalną i gospodarczą odbudowę przez pracę u podstaw.
3. Ważnym elementem stylistycznym tego okresu był impresjonizm, ekspresjonizm, oraz secesja, której dekoracyjny charakter (falista, ekspresyjna linia, płaska plama barwna, ornamentalna stylizacja form) znalazł odbicie w malarstwie, rzeźbie, architekturze, a zwłaszcza w sztuce użytkowej.
4. Kultura narodowa to ogół norm, wartości, wzorów zachowania, wierzeń, wiedzy, obyczajów, zwyczajów, idei, tradycji historycznej i wytworów artystycznych, a także język i elementy kultury materialnej, które naród uznaje za własne, wyróżniające go od innych narodów oraz umacniające poczucie więzi i tożsamości narodowej.
5. Na przełomie wieków nastąpił intensywny rozwój sztuk plastycznych, architektury, muzyki, literatury, a także raczkującego dopiero filmu. We wszystkich dziedzinach panowały podobne tendencje oddające światopogląd i nastroje epoki. Sztuka fin de siecle i początku XX wieku cechowała sie dbałością o formę.
6. W okresie tym rozwinęły się nowe tendencje literackie (i nie tylko), takie jak: neoromantyzm, symbolizm, ekspresjonizm, naturalizm, impresjonizm. Dla epoki Młodej Polski charakterystyczne było mieszanie stylów w literaturze i trudna do zdefiniowania tendencja w malarstwie czy rzeźbie.
Liczę na naj :)) skróć sobie te odpowiedzi jak chcesz
